اثربخشي درمان متمركز بر خود-شفقتي بر احساس تنهايي و اميد به زندگي در زنان سالمند

The effectiveness of self-compassion treatment on loneliness and life expectancy in elderly women

سالمندي دوران حساسي از زندگي بشر است كه طي آن سالمندان در معرض تهديدات بالقوه‌اي نظير افزايش ابتلا به بيماري‌هاي مزمن، انزواي اجتماعي و عدم برخورداري از حمايت اجتماعي بوده و به دليل ناتواني‌هاي جسمي و ذهني، در موارد زيادي استقلال فردي‌شان مورد تهديد قرار مي‌گيرد. هدف اين پژوهش، بررسي ميزان اثربخشي درمان متمركز بر خود-شفقتي بر احساس تنهايي و اميد به زندگي زنان سالمند بود. پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري شامل سالمندان شهر زنجان بود كه 30 نفر از آن‌ها كه واجد شرايط شركت در پژوهش بودند به‌صورت تصادفي به‌عنوان نمونه انتخاب شدند و در دو گروه 15 نفره آزمايش و كنترل قرار گرفتند و پرسشنامه‌هاي احساس تنهايي راسل و همكاران و اميد به زندگي ميلر را تكميل نمودند. گروه آزمايش درمان 8 جلسه‌اي متمركز بر خود- شفقتي را دريافت كرده و در اين مدت گروه كنترل هيچ آموزش يا درمان روان‌شناختي دريافت نكردند. داده‌ها با روش تحليل كوواريانس در برنامه SPSS نسخه 21 مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. نتايج پژوهش نشان داد كه درمان متمركز بر خود- شفقتي مي‌تواند در كاهش ميزان احساس تنهايي و افزايش اميد به زندگي زنان سالمند تأثير معنادار داشته باشد (0/001=P). با توجه به ارزش و اهميت قشر سالمند در هر جامعه، پيشنهاد مي‌شود براي كاهش احساس تنهايي و افزايش اميد به زندگي در اين قشر از آموزش يا درمان متمركز بر خود- شفقتي استفاده شود.

Aging is a sensitive period of human life, in which aging people are at increased risk of chronic illness, social isolation and lack of social protection, and are often threatened in many cases, their autonomy by their physical and mental disabilities. The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of selfcompassion-focused therapy on loneliness and life expectancy in senior women. The present study was a semi-experimental design with a pretest-posttest design with the control group. The statistical population consisted of the elderly in Zanjan city, 30 of whom were eligible to participate in the research, they were randomly selected as samples and subjected to exprimental and control in two groups of 15 and completed the questionnaire of the loneliness of Russell and Miller's life expectancy. The experimental group received an 8-session selfcompassion treatment, during which time the control group did not receive any psychological training or therapy. Data were analyzed by SPSS 21 software using covariance analysis. The results of this study showed that self-compassion-focused therapy could have a significant effect on reducing loneliness and increasing the life expectancy of senior women (P = 0.001). According to the importance of the elderly population in each community, it is suggested that self-compassion-focused education or treatment be used to reduce loneliness and increase life expectancy in this group.