بررسي تحويل اصالت و اعتباريت به صدق و عدم صدق بر واقع

An Examination of the Attribution of Authenticity and Contingency to Essential and Accidental Truth

بر اساس تلقي رايج، در نظريۀ اصالت وجود و اعتباريت ماهيت، دو وصف اصالت و اعتباريت، به ترتيب به صدق بالذات و صدق بالعرض بر واقعيت خارجي تحويل برده مي‌شوند و در نتيجه نه تنها تحقق ماهيت در خارج بلكه واقع نمايي مفاهيم ماهوي نيز انكار مي‌گردد. اين تفسير از اصالت وجود هيچ شاهدي از كلمات صاحب نظريه نداشته بلكه آشكارا با كلمات وي در تعارض بوده و بنابراين قابل استناد به صدرالمألهين نمي‌باشد. منشاء اين برداشت نادرست را مي‌توان در نحوۀ طرح بحث و برخي ادله توسط صدرا و نيز پيشفرض ملازمه ميان صدق و تحقق خارجي نزد قائلان به اين تفسير جستجو كرد. اين ديدگاه گذشته از تعارض جدي با شهود متعارف و فقدان دليل كافي، به موجب فقدان انسجام دروني و برخي لوازم غير قابل قبول، حتي با قطع نظر از حيث تفسيري و به مثابه يك نظريۀ مستقل فلسفي نيز قابل قبول نمي‌باشد.

According to the common belief regarding authentic existence and contingent quiddity, authenticity and contingency indicate essential truth and accidental truth of external reality respectively. Hence, not only does quiddity not have any share of reality in the external world, but also it does not represent anything beyond itself. Such interpretation of the concept of authentic existence cannot be credible and clearly contradicts Mulla Sadra’s own words on this matter. This misconception originates from the presupposition of a kind of relation between truth and external realization, and the way Sadra raises and discusses the issue. This research argues that regardless of its connection with Sadra, this interpretation, as an independent philosophical theory, lacks the necessary internal coherence and arguments and opposes common sense.