كليدواژه :
فكر محض , عمل , نيت , اصل آزار , سزاواري براي مجازات , حقوق كيفري
چكيده فارسي :
در حقوق كيفري اين اصل، كمابيش اصلي محترم و پذيرفته است كه ما نبايد كسي را به خاطر فكر محض‌اش مجازات كنيم. فكر محض نيز اقسام احساسات، اميال، تخيلات و آرزوها، باورها و نيات و تصميم‌هاي اجرايي‌نشده را در برمي‌گيرد. دلايل كمابيش قانع‌كننده‌اي در خصوص اينكه چرا مي‌بايست از مجازات فكر محض پرهيز نمود وجود دارد، دلايلي كه بيشتر پيامدگرايانه هستند و به پيامدهاي ناشي از تقنين چنين مجازات‌هايي منجر مي‌شود. در اين مقاله اما مي‌كوشم به بررسي مباحثي بپردازم كه پيرامون دلايل غيرپيامدگرايانۀ مرتبط با اين اصل شكل گرفته است و به ماهيت خود فكر محض و امكان جرمانگاري آن مربوط مي‌شوند. بررسي من در اينجا عمدتاً به يك قسم فكر محض، يعني نيت غيراجرا‌شده يا نيت محض مي‌پردازد و بحث دربارۀ اقسام مهم ديگري همچون باورهاي بنيادگرايانه يا نژادپرستانه را مورد كندوكاو قرار نمي‌دهد. در اين مقاله نشان مي‌دهم كه نيت‌هاي غيراجرا‌شده مي‌توانند آزاررسان، قابل اتصاف به وصف مجرمانه و قابل كشف و اثبات باشند و اگر ما همچنان مي‌خواهيم شهود اخلاقي‌مان نسبت به اصل عدم جرمانگاري و رد مجازات فكر محض را حفظ كنيم مي‌بايست بنيادهاي محكم‌تري را پيدا كنيم.
چكيده لاتين :
In the criminal jurisprudence, It is kind of an established and generally accepted maxim that we must never punish anyone for his mere thought (or thoughts) including his feelings, desires, fantasies, wishes, beliefs, and unexecuted intentions. Generally It seems that there are more or less convincing reasons that we must avoid punishing mere thought due to its unacceptable and undesirable consequences for both the individual and the society. In this paper, however, I will investigate into some discussions about the justification related to the maxim that any criminalization of mere thought is intrinsically (i.e., consequentially-independent) morally unjust and hence is culpably wrong. My investigation is here mostly confined to one kind of mere thought, that is, unexecuted intentions, leaving some important kinds such as fundamentalist or racist beliefs untouched. I will show that unexecuted intentions can be regarded as more or less harmful, culpably wrong, in section 3, and provable, in section 4, and hence we should find more uncontroversial grounds to secure our more or less common and shared intuition about the respected maxim that punishing mere thought seems to be altogether unacceptable. The paper doesn’t claim that provide convincing arguments for the criminalization of mere thought. Rather its modest claim is that some of the established arguments against the criminalization of mere thought need to be reconsidered.
