تجديد نظرگرايي دربارۀ ارادۀ آزاد و مسئوليت اخلاقي از نظر مانوئل وارگاس

Manuel Vargas’s Revisionis t Theory about Free Will and Moral Responsibility

در اين مقاله تجديدنظرگرايي از نگاه مانويل وارگاس بررسي شده كه نظريه اي درباره اراده آزاد به عنوان شرط مسئوليت اخلاقي ست. در اين نظريه دو تعبير تشخيصي و تجويزي درباره فهم متعارف از اراده آزاد و مسيوليت اخلاقي تبيين شده است. تعبير ي تشخيصي اين است كه در فهم متعارف، اراده آزاد و مسيوليت اخلاقي با موجبيت عل ناسازگار و انسان داراي اراده آزاد است. تعبير تجويزي اين است كه فهم ما از اين امور بايد چگونه باشد؛ اين امر نمي تواند آزادانگاري باشد، زيرا بايد عدم موجبيت را طوري خاص در فرايند ذهني تصميم گيري فرض بگيرد و اين لازمه از شواهد موجود به فراتر است. تعبير تجويزي حذف گرايي هم نيست، زيرا مي توان با تجديدنظر در فهم متعارف خود از اين امور، آن را به شكلي اصلاح كرد كه با دشواري روبرو نباشد. تعبير تجويزي نوعي سازگارگرايي ست؛ اراده آزاد از اين نظر توانايي تشخيص ملاحظات اخلاقي و هدايت رفتار خود در پرتو اين ملاحظات است، اين توانايي با موجبيت گرايي ي سازگار است. اين نظريه مبتني براي كاربرد و توجيه نظام مسيوليت است. در پايان عل استفاده وارگاس از استدلال پيامد، استناد به شواهد تجربي، استفاده از مفهومي سازگارانگار براي توانستن و تكيه بر هنجارهايي با مبناي آزادانگار براي تبيين تعبير تجويزي او مورد نقد قرار گرفته است.

This article examines Manuel Vargas’s revisionism, which is a theory of free will as a condition of moral responsibility. In this theory, both diagnos tic and prescriptive account of free will and moral responsibility in commonsense are explained. The diagnos tic account describes commonsense beliefs about free will and moral responsibility and prescriptive account aims to tell us how we ought to think about free will and moral responsibility. Commonsense intuitions about free will are Incompatibilis t and especially Libertarianis t. But prescriptive account can’t be Libertarianism, since it has to assume indeterminism specifically in the subjective decision-making process, and this goes beyond the available evidences. It also can’t be Eliminativism, because we can revise common sense about these things, in a way that to be consis tent. The prescriptive account is a kind of Compatibilism, free will, in this regard, is the ability to recognize moral considerations and guide their behavior in the light of these considerations. At the end, Vargas’s use of Consequence Argument, citing empirical evidence, the use of a Compatibilis t concept of can and relying on Libertarianis t norms for interpretation his Prescriptive account has been criticized.