عنوان مقاله :
پاسخي از طرف سهروردي به نظريۀ اصالت وجود ملاصدرا
عنوان به زبان ديگر :
A Response from Sohrawardi to Sadr al Motaallehin’s Theory of Priority of Exis tence
پديد آورندگان :
واله، حسين دانشگاه شهيد بهشتي، تهران - گروه فلسفۀ
كليدواژه :
اصالت وجود , اصالت ماهيت , محمول وجود , مفاهيم اعتباري , سهروردي، يحيي بن حبش , ملاصدرا
چكيده فارسي :
اختلاف مشهور ملاصدرا با سهروردي بر سر مدلول وجود است. سهروردي مي گويد "در جهان چيزي نداريم كه حقيقتش هستي باشد" در حاليكه ملاصدرا مي گويد "جز حقيقت هستي درجهان حقيقتا چيزي نداريم". يك پاسخ ملاصدرا به استدلال سهروردي مبتني بر تحليل تازه اي از محمول "موجود" است كه در آن " امري داراي هستي" جاي خود را به " هر آنچه هست" مي دهد. در نتيجه ملاصدرا مي كوشد هم اشتراك معنوي مفهوم وجود را حفظ كند و هم اين مفهوم را حاكي از واقعيت بداند و هم اشكال تسلسل را رد كند. مي توان از جانب سهروردي به راهبرد ملاصدرا خرده گرفت: اين تحليل تازه يا منحصرا در باب محمول "موجود" صايب است يا در باب همه مشتق ها. شق اول استدلال ملاصدرا را دوري مي كند و شق دوم با مثالهاي نقض فراوان مواجه است. در نتيجه، مي توان كما كان از موضع سهروردي دفاع كرد؛ يا "موجود" مشترك معنوي نيست و يا محمولي ذهني و اعتباري ست. راز اين اختلاف در مبادي نظريه معناداري اسم عام يا مفهوم است.
چكيده لاتين :
The famous dispute between Illumination Philosophy of Sohrawardi and Transcendental Philosophy of Sadr al Motaallehin is on the denotation of
the term “wojud” (exis tence). While Sohrawardi says nothing is denoted by this
term so “there is nothing in reality the nature of which is exis tence”, Sadr al
Motallehin says “the only genuine reality is exis tence”, so, the term denotes.
Among Sadr al Motaallehin’s replies to Sohrawadi s tands out his new analysis
of the predicate “mowjud” (exis tent) in terms of “ that which exis ts” rather than
“an entity possessing exis tence”. Through this new analysis, he tries to retain the
traditional belief that “wojud” is a univocal term, count the term among denoting
ones and at the same time, block the infinite regress. We can take issue with him on behalf of Sohrawadi: the new analysis is either applicable to all derivations of
words that share the form “mowjud” or is peculiar to this word alone. The firs t
option faces numerous counter examples. The second amounts to begging the
ques tion. Consequently, we can defend Sohrawardi’s position: the term “mowjud”
is either equivocal or fails to denote anything objective and refers only to a
subjective conventional concept. This difference of opinion s tems from a more
profound one about the semantic theory of general terms or predicates.
