دانشگاه و فرهنگ روزمرۀ شهر؛ اهميت زيبايي‌شناسي در خدمات داوطلبانۀ دانشكده‌هاي شهرسازي به مردم

در دهه‌هاي اخير خدمات دانشگاهي بيشتر به دولت، تجارت، و فناوري گرايش يافته و از فرهنگ و جامعه دور شده است. در عين‌حال، در محيط اقتصادي ايران، خدمات تجاري نيز رضايت‌بخش نبوده است. در چنين شرايطي، خدمت‌رساني داوطلبانه، هم‌زمان با آموزش و پژوهش، مي‌تواند از تضعيف نقش و جايگاه اجتماعي‌ـ‌فرهنگي دانشگاه‌ها جلوگيري كند. اين مقاله، بخشي از تلاش در راستاي نهادينه كردن خدمات همراه با آموزش در مقطع تحصيلات تكميلي رشته شهرسازي دو دانشكده در تهران است. اين تلاش باوجود موفقيت در همراه كردن دانشجويان و يك سازمان وابسته به دستگاه‌هاي اجرايي، رضايت استادان همكار را به‌دست نياورد. مقاله پس از يادآوري بنياد عمل‌باور خدمات دانشگاهي نشان مي‌دهد كه اگرچه نظريه‌هاي متناسب با اين مبنا در شهرسازي شكل گرفته است، ولي كاربرد‌ آن‌ها نيازمند تعامل متوازن فرهنگي با مردم است و ريشۀ عدم اقبال استادان را بايد در فرهنگ سازماني دانشگاه براي تعامل جست. براي بررسي موضوع، كارگاهي با حضور متخصصان شهرسازي، نشانه‌شناسي، و آموزش عالي، و نمايندگاني از مطبوعات و سمن‌ها برگزار شد و مصاحبه‌هاي تكميلي‌اي با برخي استادان و مدرسان يك دانشكده انجام داديم. مقالۀ حاضر با روايت‌پژوهي در اين گفتارها، به‌‌كمك يك چارچوب نظري مربوط به تعامل اجتماعي دانشگاهيان، نتيجه مي‌گيرد كه فرهنگ آموزشي‌ـ‌پژوهشي رشته، دست‌كم در دانشكدۀ موردنظر، به وجه زيبايي‌شناختي تعامل مردم‌سالار كم‌‌توجه است و با وجود ترويج نظرات انتقادي، درعمل، به ساختار سازماني محدود است و مهارت اندكي براي كنشگري دارد. مقاله، ضمن ارائۀ سرنخ‌هاي يك روايت سازماني مردم‌سالارِ جايگزين، پيشنهاد مي‌كند، در رشته‌هاي ديگر نيز به تعامل زيبايي‌شناختي توجه شود.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است