تحليل جامعه‌شناختي روندهاي مؤثر بر شكل‌گيري ايدۀ انقلاب فرهنگي در دانشگاه‌ها و شناسايي اسلوب‌هاي بياني آن تا مقطع غلبۀ گفتار اسلامي‌كردن

اين مقاله درصدد بررسي چگونگي وقوع رخداد انقلاب فرهنگي در دانشگاه‌ها(‌‌63‌ـ‌1359) تا مقطع تفوق گفتار اسلامي‌كردن است. نكتۀ مهم، تاريخي‌بودن ايدۀ انقلاب فرهنگي در دانشگاه‌هاست: اين ايده محصول يك نقطۀ زماني‌ـ‌مكاني معين نيست بلكه محصول شرايط تاريخي مواجهه و زيست نيروهاي انقلابي با تجربه‌هاي متكثر و گاه متعارضي نظير انقلاب فرهنگي در چين و انقلاب سفيد ايران و جنبش‌هاي جديد فرهنگي اروپا يا بازخواني بعثت فرهنگي پيامبر اسلام(ص) و نيز درتقابل‌با برخي رويه‌هاي فرهنگي نظير فرهنگ طاغوتي يا فرهنگ استعماري در دورۀ پهلوي است. مقاله نشان مي‌دهد كه براساس شرايط پيش‌گفته، همۀ نيروهاي سياسي و اجتماعي درگير در انقلاب اسلامي با تحول در دانشگاه توافق داشتند و همگي در مقطع اوليۀ پس از انقلاب اسلامي(يا قبل ‌از آن) فعاليت‌هايي را براي دگرگوني در وضعيت دانشگاه‌ـ‌علم آغاز كرده بودند. وقوع انقلاب موجب شد تا امكان پيگيري و تحقق اين ايده فراهم شود. به‌علاوه با آشكارشدن اختلاف‌نظر نيروهاي درگير در انقلاب بر سر ماهيت و ساختار نظم سياسي جديد در مرحلۀ مابعد انقلاب، و تبديل دانشگاه به ابژۀ سياسي نيروهاي مخالف و متعارض، پيدايي مناقشۀ جدايي‌طلبي قومي، تسخير سفارت آمريكا، آغاز جنگ تحميلي، و به‌خصوص تغيير رفتار برخي گروه‌ها از كنش‌گري سياسي به رفتار نظامي و تروريستي به‌ويژه در سال‌هاي 59 و شصت، عملاً گفتار اسلامي‌كردن غلبه‌يافت و گفتارهاي رقيب از رخداد انقلاب فرهنگي در دانشگاه‌ها كنار رفت يا در حاشيه قرارگرفت. در اين مقاله از شيوۀ ميشل فوكو براي تباريابي و تحليل مبدأ استفاده مي‌شود.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است