مسئلۀ ترس از موقعيت سياسي در دانشگاه

مقالۀ حاضر به مسئلۀ تجربۀ ترس از رويارويي با موقعيت سياسي در دانشگاه مي‌پردازد. دانشگاه ايراني از ابتداي تأسيس خود تا به امروز همواره با موقعيت و گفتمان سياسي حاكم درگير بوده است. در پژوهش‌هايي كه پيرامون اين مسئله انجام شده است بيشتر رويكرد تاريخي در نظر گرفته شده و تاكنون بررسي عميق و كيفي مناسبي در اين زمينه در دوران معاصر صورت نگرفته است. به‌اين‌ترتيب، بررسي موقعيت سياسي در دانشگاه با مقتضيات زمان حال پيوند مي‌خورد. پژوهش حاضر بعد از رخداد 1388، و برخوردهاي امنيتي كه با دانشجويان شد، انجام گرفت. بنابراين، براي دانشجويان، تجربۀ موقعيت سياسي با رجوع به وقايع آن دوران با ترس و سرخوردگي همراه است. به همين منظور، با بررسي سه دانشگاه اميركبير، دانشكدۀ علوم اجتماعي دانشگاه علامه طباطبايي، و دانشكدۀ پزشكي دانشگاه تهران به بررسي مفهوم ترس از موقعيت سياسي در دانشگاه پرداخته‌ايم. پنجاه مصاحبه از دانشجويان فعال سياسي، از طيف‌هاي مختلف، و غيرفعال گرفته شده است و در تلاش‌ بوده‌ايم به پرسش‌هاي «مفهوم ترس از موقعيت سياسي براي دانشجويان چگونه معني پيدا مي‌كند؟» و «دانشجويان فعال سياسي چگونه با آن روبه‌رو شده‌اند؟»، پاسخ دهيم. در نتيجه‌گيري آمده است كه خانواده‌ها مهم‌ترين منبع ايجاد ترس براي فرزندان به‌منظور دوركردن آنان از موقعيت‌هاي سياسي‌اند. خانواده‌ها نگران آيندۀ فرزند خود براي يافتن كار و ادامۀ تحصيل‌اند. بنابراين، دانشجويان هم، در طول زندگي‌ روزمرۀ خود، در دانشگاه به يكديگر نسبت به كنش سياسي هشدار مي‌دهند. اما دانشجوياني كه از دروازۀ ترس عبور، و درگيري با موقعيت سياسي را تجربه كرده‌اند، همانند غربالي براي ترغيب و برانگيختن دانشجويان براي عبور از ترس خود در برابر موقعيت سياسي عمل مي‌كنند.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است