عنوان مقاله :
اثربخشي قصه درماني بر سازگاري اجتماعي و احساس تنهايي كودكان معلول جسمي حركتي
عنوان به زبان ديگر :
The Effectiveness of Narrative therapy on social adjustment and loneliness in children with Physical-motor disabilities
پديد آورندگان :
ذبيح قاسمي، مريم دانشگاه پيام نور كرج - دانشكدة علوم تربيتي و روان شناسي - گروه روان شناسي , طهراني زاده، مريم دانشگاه پيام نور كرج - دانشكدة علوم تربيتي و روان شناسي - گروه روان شناسي , مردوخي، محمد سعيد دانشگاه پيام نور كرج - دانشكدة علوم تربيتي و روان شناسي - گروه روان شناسي
كليدواژه :
قصه درماني , سازگاري اجتماعي , احساس تنهايي , معلول جسمي حركتي
چكيده فارسي :
هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين اثربخشي قصه درماني بر سازگاري اجتماعي و احساس تنهايي كودكان معلول جسمي حركتي بود.
روش: پژوهش از نوع نيمه آزمايشي، بر اساس طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل انجام گرفت. جامعه آماري دانش آموزان معلول جسمي حركتي مقطع ابتدايي شهر تهران بود.از بين آنها 30 نفر (16 دختر و 14 پسر) با استفاده از نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل قرار گرفتند (هر گروه 15 نفر). براي گردآوري داده ها از پرسشنامه سازگاري اجتماعي دانش آموزان سينها و سينگ (فرم 55 سوالي) و پرسشنامۀ احساس تنهايي كودك آشر و ويلر استفاده شد. ابتدا هر دو گروه آزمايش و كنترل، پيش آزمون را اجرا و سپس گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 45 دقيقه اي، برنامه قصه درماني قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات براي هر دو گروه آزمايش و كنترل، پس آزمون اجرا شد.
يافته ها: نتايج تحليل كوواريانس نشان داد بين ميانگين نمره هاي پس آزمون سازگاري اجتماعي، سازگاري عاطفي، سازگاري آموزشي و احساس تنهايي در دو گروه آزمايش و كنترل، تفاوت معناداري وجود دارد، در گروه آزمايش، ميزان سازگاري اجتماعي، سازگاري عاطفي و سازگاري آموزشي به طور معناداري افزايش يافته و ميزان احساس تنهايي به طور معنادار كاهش يافته بود.
نتيجه گيري: برنامه آموزشي قصه درماني مي تواند باعث افزايش سازگاري اجتماعي، سازگاري عاطفي و سازگاري آموزشي و كاهش احساس تنهايي در كودكان معلول جسمي حركتي شود.
چكيده لاتين :
Objective: The purpose of this study was to investigate the effectiveness of Narrative therapy program on social adjustment and loneliness in children with Physical-motor disabilities.
Methods: Present study was a Semi-experimental study based on pretest-posttest design with control group. The statistical population included all all Students with Physical-motor disabilities of elementary schools in district 3 of Tehran in the academic year of 2017-2018. Among them, 30 people (16 girls and 14 boys) were selected using available sampling and assigned randomly into experimental and control groups (each group with 15 members). Data were collected using Sinha & Singh’s Adjustment Inventory for School Students and asher and wheeler loneliness scale. First, a pre-test was performed for both experimental and control groups.Then the experimental group received Narrative therapy program for 8 sessions of 45 minutes, But the control group did not receive any intervention. After completing the sessions, Post-test was executed for both the experimental and control groups.
Results: The results of covariance analysis showed that there was a significant difference between the mean of post-test scores of Social adjustment, Emotional adjustment, Educational adjustment and loneliness in the experimental and control groups, so that Social adjustment, Emotional adjustment and Educational adjustment significantly were increased and loneliness Was significantly decreased in the experimental group.
Conclusion: The educational program of narrative therapy can increase Social adjustment, Emotional adjustment, Educational adjustment and reduce loneliness in children with Physical-motor disabilities.
عنوان نشريه :
كودكان استثنايي
