كليدواژه :
ساختارخانواده , گفتمان سازي , سينماي ايران , نشانه شناسي , نظريه بازنمايي
چكيده فارسي :
مقدمه: بازنمايي خانواده در رسانه‌ها بيان‌كننده گفتمان‌هاي غالب درباره ساختار و الگوهاي تشكيل دهنده آن بوده و رسانه‌ها قابليت ايجاد يا تأييد يا تغيير اين گفتمان‌ها را دارند. و اين مقاله در پي بررسي اين مساله است كه چگونه قواعد، ساختار و الگوهاي خانواده در چند دهه اخير دچار تحول و دگرگوني شده است و نقش سينما در اين تغيير و تحول و گفتمان سازي چگونه بوده است و با چه شيوه، ابزار و همچنين رمزگاني اين تغييرات در ساختار فعلي و فرهنگي خانواده ايجاد شده است.
روش پژوهش: از آنجا كه با تصاوير متحرك، موسيقي و كلام به عنوان متن رسانه اي سروكار داريم، از روش كيفي با رويكرد نشانه شناسي براي بررسي نشانه‌هاي تصويري موجود در فيلم‌هاي منتخب سينمايي استفاده مي‌كنيم.
هدف پژوهش: اين هدف مقايسه‌اي بين دو دهه 70 و 90 سينماي ايران با تمركز بر فيلم ليلا (داريوش مهرجويي، 1375) و عصر يخبندان (مصطفي كيايي، 1393) صورت گرفت يافته‌ها مويد اين مطلب بود كه از رمزگان فني گرفته تا اجتماعي و ايدئولوژيك فيلم‌هاي سينمايي در مسيري كه در دو دهه‌ي اخير از سال 70 به سال 96 طي كرده است، زمينه ايجاد تغيير و تحولات اساسي در ساختار خانواده و مولفه‌هاي تشكيل دهنده آن مانند قواعد، مرزها، نقش‌ها و الگوهاي ارتباطي شده است.
نتيجه‌گيري: يافته‌ها مويد اين مطلب بود كه از رمزگان فني گرفته تا اجتماعي و ايدئولوژيك تغييرات جدي كرده است. و عوامل ياد شده موجب فروپاشي ساختار خانواده شده است.
چكيده لاتين :
Aim
Family representation in the media expresses dominant discourses about its structure and patterns, and the media can create, confirm, or modify these discourses. This article looks at how family rules, structures, and patterns have evolved over the past few decades, and how cinema has played a role in this transformation and discourse, and in what ways, tools, as well as the changes in the family's current and cultural structure are coded for.
Methods
Because we deal with animated images, music and words as media texts, we use a qualitative approach with semiotic approach to examine visual cues in selected cinematic films.
Purpose
The purpose of this comparative study was to compare the two decades of Iranian cinema in the 70s and 90s with a focus on Leila (Dariush Mehrjui, 1996) and Ice Age (Mostafa Kiaei, 2014). Social and ideological cinematic films in the course of the last two decades from 1970 to 1996 shown that the context of fundamental changes in the family structure and its constituent components such as rules, boundaries, roles and patterns of communication has been identified.
Conclusion
The findings confirm that changes from technical to social and ideological codes have made serious changes, and these factors have caused the family structure to collapse
