بررسي اثر آبياري تلفيقي با آب دريا و آب شيرين بر عملكرد و اجزاي عملكرد گياه دارويي شويد

با توجه به محدوديت آب شيرين، كشاورزان مجبور به استفاده از آب‌هاي نامتعارف نظير آب دريا خواهند بود. يكي از روش‌هاي مديريتي براي استفاده از آب‌هاي نامتعارف، تلفيق آب دريا و معمولي است. هدف اين تحقيق، بررسي روش تلفيق آب دريا و معمولي و تأثير هر رژيم روي عملكرد و اجزاي عملكرد گياه دارويي شويد (Anethum graveolens L.) بود. آزمايش در قالب طرح كاملاً تصادفي با سه تكرار بر پايه كشت گلداني در گلخانه تحقيقاتي گروه مهندسي آب دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي گرگان اجرا شد. براي اين منظور رژيم‌‌هاي تلفيقي شامل پنج سطح (شاهد، اختلاط 50:50، يك‌سوم در ميان حجمي، نيم در ميان حجمي و يك در ميان آب دريا و آب شهري) بود. نتايج تجزيه واريانس نشان داد كه رژيم‌هاي آبياري بر صفات تعداد چتر در بوته، تعداد چتر در چترك و وزن هزار دانه كاملاً معني‌دار بوده (0/01 > P)، ولي بر تعداد برگ در بوته، تعداد شاخه فرعي، تعداد دانه در بوته و چتر در سطح پنج درصد (0/05 >P) معني‌دار بود. نتايج نشان داد تمامي صفات با افزايش ميزان شوري كاهش يافت، از طرفي در ميان پنج رژيم اعمالي، رژيم آبياري يك‌سوم در ميان آب دريا و آب معمولي از نظر تعداد برگ در بوته، تعداد شاخه فرعي، تعداد چتر در بوته، تعداد چترك در چتر، تعداد دانه در بوته، وزن هزار دانه و تعداد دانه در چتر بيشترين ميزان را پس از تيمار شاهد داشته است. تيمار متناوب يك‌سوم در ميان، نيم در ميان، متناوب يك در ميان و اختلاط آب شور دريا منجر به كاهش 6/13، 0/19، 1/30 و 1/65 درصدي وزن هزار دانه شد.