بهسازي گونه‌هاي مسكن روستايي از ديدگاه انرژي و آسايش حرارتي

مسكن روستايي به‌واسطه تعداد، گستردگي، اقتصاد شكننده و نقش تعيين‌كننده آن در توسعه پايدار از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. محصول توجه به اين مهم، سياست‌هاي توسعه وارتقاي مسكن روستايي است كه منجر به ارائه پيشنهاد الگوي مسكن روستايي براي اقليم‌هاي مختلف شده است. همچنين با پيشرفت علوم و توسعه ابزارهاي دقيق و معتبر شبيه‌سازي، امكان ارزيابي كمّي و نيز بهسازي طرح‌هاي پيشنهادي ايجاد شده است. اين فرصت در كنار اهميت موضوع مسكن روستايي امكان ارزيابي عملكرد الگوهاي پيشنهادي و پيشبرد طرح و ارائه جزيياتي براي بهبود عملكرد آن‌ها را فراهم مي‌سازد. از اين رو اين مقاله ابتدا با استفاده از شبيه‌سازي رايانه‌اي و مدلسازي شرايط بنا در رابط گرافيكيDesign builder و موتور محاسباتي Energy plus، عملكرد گونه‌هاي فوق را از نظر انرژي و آسايش در پنج اقليم مختلف بررسي كرده، سپس با ارائه پيشنهادهاي اصلاحي در برخي از اجزاي طرح در شرايط اقليمي فوق الذكر، ارتقاي حاصل از اصلاحات را مشخص مي‌كند. مطابق نتايج اين پژوهش، اولاً متوسط مقدار مصرف انرژي در گونه‌هاي پيشنهادي فوق بين230 تا 435 كيلووات ساعت بر متر مربع است كه به‌مراتب بيشتر از استاندارد جهاني مربوطه و نيز مقدار قابل قبول در برچسب انرژي كشور است. جهت‌گيري بهينه، افزودن عايق حرارتي در بام و ديوارهاي خارجي، تغيير مشخصات پنجره‌ها (ابعاد، فريم و نوع شيشه)، بين 16 تا 30.5 درصد كاهش مصرف انرژي را در اقليم‌هاي مختلف فراهم كرده است. همچنين بهره‌گيري از انرژي‌هاي تجديدپذير (پنل‌هاي فتوولتاييك و آبگرم كن‌هاي خورشيدي) موجب كاهش مصرف تا 84 درصد نسبت بهگونه‌هاي مسكوني اوليه شده است.

اين مقاله فاقد چكيده لاتين است.