مباني نظري قاعده آمره در حقوق بين الملل

حقوق بين‌الملل داراي اجزاي متشكله‌اي از سيستم‌ها، رژيم‌ها و مجموعه قواعد حقوقي است كه با يكديگر پيوند دارند. چگونگي تشكيل نظام در مناسبات اين اجزاي متشكله، از مسايل مهم حقوق‌ بين‌الملل است. چگونگي تشكيل نظام را بايد در عوامل نظام‌ساز دنبال نمود. عامل نظام‌ساز مجموعه حقوق بين‌الملل را به وحدت مي‌رساند؛ به اين ترتيب اين وحدت در بيشتر موارد در پرتو ايجاد سلسله ‌مراتب هنجاري فيمابين اجزاي متشكله حقوق بين‌الملل ايجاد مي‌شود كه در نتيجه آن حقوق بين‌الملل به يك نظام حقوقي كه متضمن سلسله مراتب هنجاري است، تبديل ميشود. در اين مقاله تلاش بر اين است كه يكي از موضوعاتي كه به عنوان عامل وحدت‌ساز محتوايي در حقوق بين‌الملل شناخته مي‌شود؛ يعني «هنجار برتر» كه با اصطلاح قاعده آمره نام‌گذاري شده است را از منظر مباني نظري آن، به شيوه مطالعه تطبيقي مكاتب مختلف ارزيابي نماييم. از اينرو قاعده آمره به عنوان عامل وحدت‌آفرين و نظام‌ساز حقوق بين‌الملل در اكثر قريب به اتفاق سنت‌هاي فكري حقوق بين‌‌الملل مفهومي مهم و ويژه قلمداد مي‌شود. البته هر يك از سنت‌هاي فكري حقوق بين‌الملل در اين زمينه ديدگاه مختص به خود و متمايز از ديگري دارند كه به اجمال مورد مطالعه قرارگرفته اند.