غرب شناسي: آغاز بصيرت و نارسايي ناگزير مفهومي

در اين نوشته از متني سخن به ميان خواهدآمد كه از واژه غربشناسي جهت بيان مفهومي بنيادين و هنوز فهم نشده در تاريخ انديشه معاصر ايران بهره گرفته است؛ متن مورد نظر درباره غرب رضا داوري اردكاني است كه در آن واژه غرب همچون كليت و شرط و واژه غربشناسي همچون ناظم و هادي ما جهت شناخت غرب و نسبت ما با آن به كار گرفته شده است. پيشتر از اين متن و پس از آن همين واژه ها اغلب با طيفهاي معنايي بسيار آشنا و نخ نماشده توسط دركي عوامزده و ضدتفكر هم به كارگرفته شده است كه بعضا داراي بار معنايي سياسي وهمراه با نفرتي از استعمار و استثمارغرب بوده و البته آن درك سياسي در كنار علم و تكنيك و حاكميت سرمايه و دمكراسي و آزادي و عدالت غرب شاني از حقيقت كلي غرب و بلكه نشانهايي از وجه عريان و عيان توتاليتر بودن يا همان اطلاق جهانگسترغرب همچون تاريخ مطلق انسان را نيز داراست. هدف مقاله پيش رو جمعبندي كارِ ويژه چند گفتار نخستين درباره غرب است كه كليت و شرط بودن غرب را متذكر شده زيرا درك اهميت بنيادي دو وجه معنايي واژه غرب در متن درباره غرب و دست آخر نشاندادن و تبيين توان و نقص آن براي گامهاي نخستين انديشه معاصر ما حياتي است.