زمان به عنوان افق ظهور موجودات، فراهم كنندة ابژكتيويته در كانت، به تفسير هايدگر

مقولات كانتي بايد بالضروره در ارتباط با مُتعلَق دريافتي باشند. اما به دليل خودانگيخته بودن قوه فهم از يك‌سو و پذيرنده بودن قوه حس از سوي ديگر، بايد يك امر مشتركي ارتباط بين اين دو قوه آگاهي را ممكن گرداند. هايدگر بيان مي دارد كه «زمان» همان امر مشتركي است كه موجب اتحاد و «تاليف» اين دو قوه مي شود. بنابراين، به وسيله عمل شماتيزم ما به اين نتيجه مي رسيم كه تفكر يا آگاهي از شهود گرفته تا عقل/فهم سراسر زماني است. بدين ترتيب، با توجه به چنين تفسيري، زمان نه تنها صورت حساسيت بلكه صورت «خودِ» اندريافت نيز مي باشد. بنابراين، هايدگر، وي مرز ميان شاكله و مقوله را بر مي دارد و «منِ» كانتي به همراه مقولاتش را صورت قاعده مند زمان مي داند. در نتيجه، از رهگذر شماتيزم، اين زمان است كه به دليل فراهم كردن وحدت آگاهي، ابژكتيويته ابژه را فراهم و احكام تاليفي پيشيني را ممكن مي گرداند. زمان همان مرزانديشيدني، شناخت و خارجِ شناخت است، يعني مرز توهم و ابژكتيويتي است. اين چنين است كه زمان به عنوان تعين استعلايي، افق مواجهه ما با موجودات را تعيين مي كند.