تدوين مدل ساختاري براي پيش بيني پيشرفت تحصيلي از طريق سبكهاي فرزندپروري و تعامل والد- فرزندي در دانش آموزان دوره متوسطه دوم شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر تدوين مدل ساختاري براي پيش­‌بيني پيشرفت تحصيلي از طريق سبكهاي فرزندپروري و تعامل والد- فرزندي در دانش آموزان دوره متوسطه دوم بوده است. جامعه پژوهشي شامل همۀ دانش آموزان دختر و پسر پايه‌­هاي دهم و يازدهم دوره متوسطه شهر تهران به تعداد 123240 نفر در سال تحصيلي 96-1395 بوده كه از ميان آنها 400 نفر(220 دختر و 180 پسر) با بهر‌ه‌­گيري از فرمول مورگان به روش نمونه‌­گيري تصادفي خوشه اي چند مرحله اي انتخاب شده اند و به پرسشنامه هاي سبكهاي فرزندپروري بامريند(1973) و مقياس رابطه والد- فرزند(فاين و همكاران، 1983) پاسخ داده اند. نتايج اين پژوهش نشان داد كه سبك فرزندپروري اقتداري تأثير مستقيم مثبت و معنادار بر پيشرفت تحصيلي دارد. سبك فرزندپروري استبدادي تأثير مستقيم منفي و معنادار بر پيشرفت تحصيلي دارد، در حالي­‌كه سبك فرزندپروري سهل­ ا‌‌نگار تاثير مستقيم منفي و غيرمعنادار بر پيشرفت تحصيلي دارد. همچنين، ضرايب همبستگي ميان ابعاد تعامل والد- فرزند و پيشرفت تحصيلي نشان داد كه عاطفه مثبت مادر، ارتباط يا گفت و شنود و همانندسازي مادر همبستگي مثبت و معنادار با پيشرفت تحصيلي دارند، در حالي‌­كه آزردگي/سردرگمي نقش همبستگي منفي و معنادار با پيشرفت تحصيلي دارد. همچنين، عاطفه مثبت پدر، ارتباط يا گفت و شنود و مشاركت پدر، همبستگي مثبت و معنادار با پيشرفت تحصيلي دارند، اما، خشم پدر همبستگي منفي و معنادار با پيشرفت تحصيلي دارد.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است