ارزيابي زيست‌محيطي استخراج منابع آب‌هاي زيرزميني با رويكرد رابطه آب و انرژي

يكي از منابع اصلي انتشار گازهاي گلخانه‌اي، مصرف انرژي براي پمپاژ آب‌هاي زيرزميني است. براي رسيدن به پايداري زيست‌محيطي و كاهش اثرات تغيير اقليم، كاهش مصرف انرژي از اهميت زيادي برخوردار است. در اين مطالعه، ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي ناشي از استخراج آب‌هاي زيرزميني در آبخوان‌هاي استان گيلان بررسي شد. بعد از بررسي وضعيت استخراج آب‌هاي زيرزميني و انواع پمپ‌هاي استخراج آب در هر يك از آبخوان‌ها، مقادير انرژي مصرفي، ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي و شاخص پديده تغيير اقليم مربوط به آن محاسبه شد. بررسي‌هاي اوليه نشان داد كه 55 درصد از چاه‌هاي واقع در منطقه ديزلي هستند، در‌حالي كه، 3/51 درصد انرژي مورد نياز براي استخراج آب‌هاي زيرزميني از طريق پمپ‌هاي الكتريكي تأمين مي‌شود. همچنين مجموع انتشار گازهاي گلخانه‌اي و مقدار شاخص تغيير اقليم در وضعيت موجود 98/8 و 59/7 ميليون كيلوگرم دي‌اكسيدكربن معادل براورد شد. در راستاي رسيدن به پايداري زيست‌محيطي و امنيت انرژي، سناريوهاي برقي كردن چاه‌هاي ديزلي و استفاده از انرژي خورشيدي بررسي شد. نتايج حاصل از سناريوها نشان داد كه برقي كردن چاه‌هاي ديزلي، تأثير زيادي بر كاهش ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي ندارد، در‌حالي كه، استفاده از انرژي خورشيدي تأثير قابل توجهي در كاهش گازهاي گلخانه‌اي دارد، به‌طوري كه، با اجراي سناريوي استفاده از پمپ‌هاي خورشيدي در ماه‌هاي خرداد، تير و مرداد در بخش كشاورزي، باعث كاهش 4/44 درصدي ميزان انتشار گازهاي گلخانه‌اي مي‌شود. بنابراين بهتر است در برنامه‌ريزي‌هاي آينده، سياست‌هايي اتخاذ شود تا استفاده از انرژي‌هاي تجديدپذيري مانند انرژي خورشيدي معمول شود.