نقش ميانجي گري تفكر خلاق در رابطه تمايزيافتگي خود و خودشكوفايي زوجين مشهد

هدف پژوهش، بررسي نقش تمايزيافتگي خود در پيش­بيني خودشكوفايي زوجين با ميانجي­گري تفكر خلاق است. اين پژوهش به­روش توصيفي از نوع همبستگي انجام شد و جامعه آماري آن تمام زوجين شهر مشهد بودند كه از اين جمعيت، 75 زوج (150 نفر) به­روش نمونه­گيري خوشه­اي يك مرحله­اي به­عنوان اعضاي نمونه انتخاب شدند و پرسشنامه­هاي خودشكوفايي اهواز (ASAI)، تفكر خلاق و تمايزيافتگي خود (DSI) را تكميل كردند. داده­ها با استفاده از نرم­افزار 24spss- تحليل، و از آزمونهاي آماري متناسب با نوع متغيرها شامل ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير استفاده شد. نتايج نشان داد كه بين تمايزيافتگي خود و خودشكوفايي، همبستگي مثبت معناداري وجود دارد (001/0=P) و تفكر خلاق مي­تواند نقش ميانجي­گري را در رابطه اين دو متغير ايفا كند به­طوري كه تمايزيافتگي خود در مسير مستقيم (21/0=b) و تفكر خلاق در مسير غيرمستقيم (31/0=b) پيش­بيني­كننده خودشكوفايي زوجين است.