اثر عليّ جهتگيري ديني و شوخ طبعي بر فشار رواني با ميانجي گري خوش بيني

هدف اين پژوهش، تعيين اثر عليّ جهتگيري ديني و شوخ­طبعي بر فشار رواني با ميانجيگري خوش­بيني در دانش­آموزان بود. جامعه آماري پژوهش تمام دانش­آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اهواز را تشكيل داده بودند كه در سال تحصيلي 95 ـ 96 مشغول به­تحصيل بودند به­طوري كه از بين آنها، 308 نفر، تصادفي چند مرحله­اي انتخاب شدند. به­منظور جمع­آوري داده­ها از پرسشنامه جهتگيري ديني آرين (1377)، شوخ­طبعي سواري (1396)، جهتگيري زندگي شيير، كارور و بريگز (1994) و فشار رواني لاويبوند و لاويبوند (1995) استفاده شد. تجزيه­و­تحليل داده­ها از طريق ضريب همبستگي پيرسون و تحليل مسير صورت گرفت. نتايج پژوهش نشان داد ضمن اصلاح برخي از روابط در الگوي پيشنهادي، مسير جهتگيري ديني و شوخ­طبعي بر خوش­بيني اثر علي مثبت و همين متغيرها بر فشار رواني اثر علي منفي ندارد و مسير جهتگيري ديني و شوخ­طبعي از طريق خوش­بيني بر فشار رواني اثر علي منفي غيرمستقيم دارد؛ ضمنا خوش­بيني بر فشار رواني اثر علي منفي مستقيم داشت. يافته­هاي پژوهش نشاندهنده تأثير جهتگيري ديني و شوخ­طبعي در كاهش فشار رواني از طريق خوش­بيني بود؛ لذا با افزايش جهتگيري ديني، شوخ­طبعي و خوش­بيني افراد تلاش شود تا از اين رهگذر بتوان آينده­اي موفق و سالمتر با فشار رواني كمتر براي افراد بويژه دانش­آموزان رقم زد.