تاثير نرخ شيوع بيماري در جمعيت مرجع بر عملكرد روش هاي جنگل تصادفي و بيز آستانه اي A

هدف از تحقيق حاضر، بررسي نقش نرخ شيوع بيماري در جمعيت مرجع و معماري‌هاي مختلف ژنومي بر عملكرد روش جنگل تصادفي و بيز A در صفات آستانه‌اي بود. بدين منظور، جمعيت‌هاي ژنومي براي سطوح متفاوت وراثت‌پذيري (05/0 و 25/0)، سطوح مختلف LD (پايين و بالا) و تعداد متفاوت جايگاه‌هاي صفات كمي (150 و 600) بر روي 30 كروموزم شبيه‌سازي شدند. جهت ايجاد فنوتيپ دودويي با نسبت‌هاي مختلف شيوع بيماري، ابتدا براي 5 درصد حيوانات جمعيت مرجع كه كم‌ترين ميانگين فنوتيپي را داشتند كد يك (يا بيمار) و 95 درصد ديگر كد صفر (يا سالم) در نظر گرفته شد. اين روند با افزايش يك نرخ 5 درصدي تا زماني كه 50 درصد افرادجمعيت مرجع كد يك داشتند ادامه يافت .صحت ژنومي در هر دو روش جنگل تصادفي و بيز A، با افزايش نرخ شيوع بيماري از5 به 20 درصد، افزايش و پس از آن تا رسيدن به 50 درصد، كاهش يافت. اثر منفي سطوح بالاي شيوع بيماري بر صحت ژنومي بيش‌تر از سطوح پايين آن بود. در مجموع روش جنگل تصادفي نسبت به بيز A نوسانات بيشتري به تغييرات معماري ژنومي و نرخ شيوع بيماري داشت. با وجود صحت ژنومي بالاتر بيز آستانه‌اي A در جمعيت‌هاي مختلف، هنگامي كه صفات با وراثت‌پذيري بالا توسط تعداد زيادي QTL كنترل شدند، روش جنگل تصادفي عملكرد بهتري داشت. علي‌رغم نقش مهم ساختار ژنتيكي جمعيت مورد آناليز، بهترين روش پيش‌بيني ارزش‌هاي اصلاحي ژنومي صفات آستانه‌اي به نرخ شيوع بيماري در جمعيت مرجع وابسته بود

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است.