تأثير شوري و كم‌آبياري بر توزيع يوني در بافت‌هاي مختلف ارقام گندم نان (.Triticum aestivum L)

فاقد عنوان لاتين مي باشد

گياهان اغلب در مناطق خشك و نيمه خشك در معرض شوري و كمبود رطوبت قرار مي‌گيرند. شوري و كمبود رطوبت خاك از طريق كاهش پتانسيل آب خاك موجب اختلال در قابليت توليد گياهان زراعي مي‌شوند. در اين پژوهش توزيع يوني و شاخص بهره‌وري آب دو رقم گندم نان (ارگ و تجن) متفاوت از لحاظ تجمع سديم در رژيم‌هاي مختلف آبياري (آبياري كامل، 85 و 70 درصد نياز آبي) و سطوح متفاوت شوري (صفر و 150 ميلي‌مولار كلريد سديم) در آزمايشي گلخانه‌اي مورد ارزيابي قرار گرفتند. در تيمار شوري، غلظت سديم و پتاسيم بافت‌هاي مختلف رقم ارگ به ترتيب به مقدار 24 و 10 درصد بيشتر از رقم تجن بود. تحت شرايط شوري، كم آبياري موجب كاهش غلظت سديم در همه بافت-ها (36 درصد) گرديد. جذب سديم توسط ريشه هر دو رقم تحت شرايط شوري، مشابه اما غلظت آن در بافت‌هاي هوايي رقم تجن كمتر بود. در تيمار تنش شوري، غلظت پتاسيم در بافت‌ها تحت تاثير كم آبياري تغييري از خود نشان نداد. رقم ارگ تحت تيمار شوري داراي غلظت بالاتري از پتاسيم در پهنك برگ پرچم (51 درصد) بوده و نسبت پتاسيم به سديم آن نسبت به رقم تجن (46 درصد) بيشتر شد. تيمار شوري موجب كاهش عملكرد دانه (34 درصد) و شاخص بهره‌وري آب (32 درصد) گرديد و تحت اين شرايط، رقم تجن از اين لحاظ كاهش بيشتري از خود نشان داد. به نظر مي‌رسد كاهش كمتر شاخص بهره‌وري آب ناشي از تنش شوري در رقم ارگ، بدليل تحمل بيشتر بافتها نسبت به سديم باشد. بنابر‌اينتوسعه ارقامي با خصوصيات مذكور در اراضي شور و يا مناطقي با كيفيت پايين آب آبياري و داراي محدوديت آب، ميتواند موجب بهبود شاخص بهره وري آب گردد.

فاقد چكيده لاتين مي باشد