تأثير سن از شيرگيري بر عملكرد توليدي و توليدمثلي ميش هاي لري بختياري

هدف اين تحقيق بررسي تأثير سن از شيرگيري بره ها بر عملكرد توليدي و توليدمثلي ميشهاي لري بختياري بود. تعداد 103 رأس ميش شيرده با ميانگين سني 4 سال، در يكي از سه تيمار زير قرار گرفتند: 1-زود از شيرگيري (شيرگيري در 60 روز پس از زايش؛ 34 رأس)، 2-شيرگيري همانند آنچه در سيستم سنتي انجام ميشود (شيرگيري در 90 روز پس از زايش؛ 34 رأس) و 3-دير از شيرگيري (شيرگيري در 120 روز پس از زايش؛ 35 رأس).60 روز پس از زايش، معرفي قوچ به گله انجام شد. از هر گروه، ميش هايي كه آبستن شدند در ادامه آزمايش حضور يافتند. قوچ ها در فصل جفتگيري دوباره وارد گله شدند. درصد ميشهاي فحل، فاصله زايش تا اولين فحلي و تا آبستني، فاصله بين دو زايش، درصد آبستني و تعداد بره متولد شده، ركوردگيري شد. درصد فحلي و آبستني پس از اولين زايش، به طور معني داري (0/05>p) در ميشهاي تيمار 1 بيشتر از ميشهاي تيمار 2 و 3 بود. بازگشت به فحلي و آبستني پس از اولين زايش، در ميشهاي تيمار 1زودتر از ميشهاي تيمار 2و 3 اتفاق افتاد (0/01>p). متوسط فاصله بين سه زايش در ميشهاي تيمار 1كمتر از ميشهاي تيمار 2و تيمار 3بود (0/01>p). در زايش دوم، تعداد بره متولد شده به ازاي هر رأس ميش در معرض آميزش، در تيمار 1 بيشتر از تيمارهاي 2و 3بود (0/05>p). به عنوان نتيجه، شيرگيري بره ها در سن 60 روزگي باعث افزايش عملكرد ميشها مي شود.

اين مقاله فاقد چكيده انگليسي است.