نقش كيفيت زندگي در ايجاد تاب آوري اجتماعي

كاهش سطح آب‌هاي زيرزميني و كاهش ميزان بارندگي در ايران به‌ويژه در سال‌هاي اخير زمينه تغييرات عمده‌اي را در معيشت‌هاي شهري و روستايي فرآهم آورده است. اين مقاله در پي پاسخ‌گويي به اين سؤال است كه آيا كيفيت زندگي ذهني مي تواند باعث سرعت بخشيدن به انطباق‌پذيري در برابر تغييرات ايجاد شده در معيشت شهري و روستايي شود؟ براي پاسخ دادن به اين سوال روستايي به عنوان نمونه مورد مطالعه در اين تحقيق در استان همدان انتخاب شد. در اين روستا در سالهاي اخير كاهش چشمگير آب‌هاي زيرزميني اتفاق افتاده است و همزمان با آن روند مهاجرت از اين روستا سير افزايشي شديدي را نشان داده است. در اين تحقيق پرسشنامه‌اي 10 سواله در بين 307 نفر از سرپرستان خانوار اين روستا توزيع گرديد و مصاحبه‌هاي عميقي در كنار اين پرسشنامه‌ها به عمل آمد. درنهايت از طريق تحليل هاي آماري مشخص گرديد عامل رضايتمندي از زندگي توانسته است در كنار عواملي نظير نهادسازي، كيفيت روابط اجتماعي و يادگيري، روند انطباق‌پذيري را در بين روستايين تسريع بخشيده و به‌عنوان يك عامل شتاب­دهنده موجب افزايش اجتماعي تاب­آوري و كاهش آسيب‌پذيري در برابر تغييرات اقليمي گردد. درنهايت روستاييان مجدداً براي دستيابي به رضايتمندي از زندگي كه در روستاي خود داشتند همراه با آموزش‌هايي كه در شهرهاي صنعتي مورد مهاجرتشان ديده بودند به روستاي زادگاهشان بازگشته و به مشاغلي غير از كشاورزي كه تحت تأثير تغييرات اقليمي كارايي خود را ازدست‌داده بود مشغول شدند. اين مؤكد نقش كيفيت زندگي ذهني به‌عنوان عاملي كمك­كننده براي انطباق‌پذيري در برابر تغييرات اقليمي خواهد بود.