در ضرورت توسعه و بنيان‌ ايدئولوژيك آن

بدون عنوان

توسعه برخلاف ديدگاه مدرن كه يك مبادره‌ي علمي، فني و مديريتي محض است، به‌شدت يك امر ايدئولوژيك است. بر اين اساس يك حكومت ايدئولوژيك بايد الگوي توسعه‌ي خود را ارائه دهد. در اين چارچوب، مقاله با طرح دو سؤال اصلي به شرح زير آغاز مي‌شود: ضرورت‌هاي نظريِ درانداختنِ طرحي نو در توسعه‌ي ايران چيست و چرا جمهوري اسلامي ايران بايد هزينه‌هاي سنگين گشودن راهي جديد در توسعه را متحمل شود؟ پاسخ‌هاي كوتاه ما به اين دو سؤال بدين قرار است كه چون جمهوري اسلامي ايران يك حكومتِ ايدئولوژيك است و توسعه هم يك مبادره‌ي ‌ايدئولوژيك. در مقام توضيح و تبيين مسئله ابتدا بر ضرورت توسعه و ضرورت مضاعف آن در موقعيت‌هاي ايدئولوژيك تأكيد خواهيم كرد و نشان خواهيم داد كه توسعه چيزي بيش از يك مبادره‌ي علمي، فني و مديريتي است. در تشريح نسبت ميان دين و توسعه و تحولات پديدآمده در آن تا رسيدن به مرحله‌اي كه ارائه و پياده‌سازي مدل خاصي از توسعه را از جانب دين انتظار مي‌كشند، به تغييراتي اشاره خواهيم كرد كه اولاً در «تلقي از دين» و ثانياً در «موقعيت دين در جامعه» رخ داده است. سپس توضيح خواهيم داد كه اگر دين نتواند الگوي توسعه‌ي خويش را ارائه دهد و ناگزير شود از الگوهاي طراحي و تجربه‌شده‌ي ديگران اقتباس كند، همه چيز را از دست خواهد داد و بافته‌هاي تاكنون خويش را پنبه خواهد كرد.

not abstract