بررسي جلوه هاي گروتسك در آثار بهرام صادقي و اوژن يونسكو

گروتسك سبكي در هنر و ادبيّات است كه براساس آن دو حسّ ناسازگار ترس و خنده به ‌صورت هم‌زمان به مخاطبان إلقا مي­شود. امروزه اين مفهوم توصيف­كنندة دنياي پريشان و ازخودبيگانۀ انسان معاصر است و نمايش­دهندۀ دنيايي آشنا از چشم‌اندازي بسيار عجيب كه آن را ترسناك و مضحك جلوه مي­دهد. ناهماهنگي، افراط، اغراق، نابهنجاري، خنده­آوري و ترسناكي، بارزترين ويژگي­هايي است كه يك اثر را گروتسك مي‌سازد. داستان­هاي گروتسك به دو نوع تقسيم مي­شوند: يكي؛ داستان­هاي گروتسك با محتواي خنده و ترس. ديگري؛ داستان­هاي گروتسك با محتواي وحشت و انزجار و نفرت. گروتسك در ادبيات غرب گسترۀ وسيعي دارد و در آثار نويسندگاني همچون فرانتس كافكا، ساموئل بكت، اوژن يونسكو، ادگار آلن پو، فرانتس هولر و... به ‌طور چشمگيري وجود دارد. داستان­هاي گروتسكي همچنين توجه برخي از نويسندگان ادبيات داستاني ايران ازجمله؛ صادق هدايت، صادق چوبك، بهرام صادقي و غلامحسين ساعدي را به خود جلب كرده­است كه با بررسي آثار آنان مي­توان به مؤلفه­هاي گروتسكي دست يافت. در اين پژوهش با نگاهي تطبيقي و تحليلي با كاوش در آثار بهرام صادقي و اوژن يونسكو موارد بسياري از نمودهاي مؤلفه­هاي گروتسكي يافت شد و مشخّص شد كه اين دو نويسنده با روشي آگاهانه به بيان مؤلفه­هاي گروتسكي ازجمله عناصر كميك و وحشت، ناهماهنگي و نابهنجاري در خلق آثارشان نظر داشته­اند و از اين رو آثار اين دو نويسنده را مي­توان جزو آثار گروتسكي دانست.