تغييرات تركيب صيد در خانواده گيش ماهيان (Carangidae) طي دوره تاريكي و روشنايي با استفاده از روش صيد ترال

اين مطالعه با هدف برآورد ميزان صيد و تعيين اثر عامل تاريكي و روشنايي بر تركيب گونه‌اي صيد در صيدگاههاي استان خوزستان، بوشهر و هرمزگان با استفاده از تور ترال در ارديبهشت‌ماه 1395 صورت گرفت. به منظور مقايسه ميزان صيد اعضاي خانواده گيش ماهيان، زمان توراندازي به نحوي طراحي گرديد تا در طي مدت صيد در هر 57 ايستگاه دوره تاريكي (6 تا 8 شب) و دوره روشنايي (8- 10 صبح) رعايت گردد. در اين مطالعه در مجموع 18/34937 كيلوگرم آبزي صيد شد. ميزان صيد در 17 ايستگاه استان بوشهر در كل 38/22696 كيلوگرم، در 20 ايستگاه استان هرمزگان در كل 5/10611 كيلوگرم و در 20 ايستگاه استـان خوزستان در كل 3/1629 كيلوگرم بود. ماهيان استخواني، غضروفي و بي مهرگان به‌ترتيب 92/86، 32/12 و 76/0 درصد از وزن كل صيد را به‌خود اختصاص دادند. بيشترين درصد وقوع صيد در ايستگاههاي نمونه‌برداري شده راNemipteridae ، Rays،Sphyraenidae ، Synodontidae، Psettoididae، Scomberomorus guttatus و Platycephalus indicus به‌خود اختصاص دادند. ميانگين صيد به‌ازاي واحد تلاش صيادي (CPUE) براي سه استان مورد مطالعه در زمان تاريكي و روشنايي نشان داد كه در خانواده گيش‌ماهيان، گونه‌هاي سارم دهان­بزرگ و گيش ‌پوزه‌دار (همام) داراي تفاوت معني‌داري در تاريكي و روشنايي مي‌باشند. نتايج تحقيق نشان داد در ميان گونه‌هاي ماهي مورد بررسي خنو خاكستري و راشگوماهيان داراي بيشترين ميزان صيد در زمان شب بودند. نتايج حاصل از اين مطالعه مي‌تواند براي تأمين گونه مورد هدف در تور ترال در دوره‌هاي روشنايي و تاريكي مورد استفاده قرار گيرد.

اين مقاله فاقد چكيده لاتين است.