عوامل اجتماعي مؤثر بر اختلال رابطه اي در مناسبات گردشگر- ميزبان در شهر مشهد

هدف از انجام اين مطالعه، بررسي وضعيت اختلال در روابط اجتماعي گردشگران با جامعه ميزبان و عوامل اجتماعي مؤثر بر آن است. جامعه آماري شامل شهروندان و گردشگران داخلي است و حجم نمونه، بر اساس فرمول كوكران 676 نفر در نظر گرفته شد از روش نمونه¬گيري طبقه¬اي متناسب با حجم براي انتخاب گردشگران و از نمونه¬گيري خوشه¬اي براي انتخاب شهروندان استفاده گرديد. در اين پژوهش ابزار سنجش، پرسشنامه بود و اعتبار آن از طريق اعتبار صوري و پايايي آن با آلفاي كرونباخ تأييد گرديد. براي تبيين متغير اصلي از تحليل رگرسيون استفاده و در نهايت تحليل مسير مدل نهايي ترسيم شد. همچنين به منظور بررسي مدل و نيز روابط بين متغيرهاي پيش¬بيني كننده و سازه¬هاي پژوهش و تعيين سهم وزني ابعاد تشكيل دهنده آن، از مدل¬سازي معادلات ساختاري استفاده گرديد. نتايج نشان داد كه در روابط بين گردشگران با شهروندان، در سازه رابطه اجتماعي، بيشترين ميانگين مربوط به بعد شدت 17/44 (100-0) و كمترين به بعد قرينگي 37/35 (100-0) است. در روابط بين شهروندان با گردشگران بيشترين ميانگين مربوط به بعد قرينگي رابطه و كمترين مربوط به بعد چگالي بود. در روابط گردشگران با شهروندان اختلال زياد و بسيار زياد 8/58 درصد، اختلال بينابين 4/23 درصد و اختلال كم و بسيار كم 7/17 درصد حاصل گرديد. در روابط شهروندان با گردشگران اختلال زياد و بسيار زياد 7/86 درصد، اختلال بينابين 3/8 درصد و اختلال كم و بسيار كم 5 درصد بود و پيشنهاد به ارتقاي اعتماد اجتماعي در مناسبات گردشگر ـ ميزبان شده است.