بررسي تأثير تجربه تعاملي گردشگران بر نگرش آنان نسبت به جامعه ميزبان (مورد مطالعه: شهر مشهد)

روابط گردشگر و ميزبان در طول سفر غيرقابل اجتناب است. فرض گردشگران بر اين است كه تعاملات¬شان با جامعه ميزبان با تجربيات مثبتي همراه است، اما زماني كه با تجارب منفي مواجه مي¬شوند، نگرش¬هاي متضادي به جامعه محلي و به طور بالقوه به مقصد گردشگري در آنان رشد مي¬يابد. اين مطالعه با هدف بررسي تأثير تجربه تعاملي گردشگران بر نگرش آنان به مردم شهر مشهد انجام شده است. در اين رابطه، تجربه تعاملي و نگرش گردشگران به چهار گروه رانندگان، خادمين حرم امام¬رضا (ع)، فروشندگان و شهروندان مشهدي بررسي شده است. اطلاعات مربوط به تجربيات گردشگران از تعامل با جامعه ميزبان با سؤالات باز در پرسشنامه استخراج شده و سپس اين تجربيات كيفي با تكنيك تحليل مضموني طبقه¬بندي و به شكل دو مقوله تجربيات مثبت و منفي كدگذاري شده و به داده¬هاي كمي تبديل شده¬اند. نگرش زائران و گردشگران نيز با استفاده از گويه¬هايي در قالب طيف ليكرت سنجيده شده است. يافته¬ها نشان مي¬دهد در مجموع ميانگين نمره نگرش گردشگران به مردم مشهد 3.33 (5-1) است كه حاكي از نگرش خنثاي زائران و گردشگران به آنان مي¬باشد. همچنين از بين ويژگي¬هاي جمعيت¬شناختي، تنها دو متغير سن و تحصيلات با نگرش رابطه معناداري دارند؛ به طوري ¬كه سن رابطه مثبت و تحصيلات رابطه منفي با نگرش گردشگران داشته است. به علاوه، نگرش زائران و گردشگران تحت تأثير تجربه تعاملي آنان نيز مي¬باشد. نتيجه تجربيات تعاملي خوشايند و مثبت زائران و گردشگران با جامعه محلي، نگرش مثبت بوده است، اما تجربيات تعاملي ناخوشايند آنان ، نگرش منفي¬شان را به دنبال داشته است.