تحليل فضايي ارزش كيفيت محيطي روستاهاي هدف گردشگري (مطالعه موردي: دهستان فضل، شهرستان نيشابور)

مبناي سنجش كيفيت محيط روستاهاي گردشگري، معيار رضايتمندي از شاخص­هاي كيفيت محيط از ديدگاه روستاييان و كارشناسان است. اين تحقيق از نوع كاربردي و روش انجام آن توصيفي - تحليلي است. به منظورگردآوري داده­هاي مورد نياز از دو روش اسنادي و ميداني (ابزار پرسشنامه) استفاده شد. نتايج به دست آمده از تحليل شاخص­هاي كيفي نشان مي­دهند كه در مجموع از ميان 7 شاخص، مقدار 6 شاخص(بصري و جاذبه­هاي گردشگري، زيست محيطي، بافت و شبكه هاي ارتباطي، محيط اجتماعي و پويايي محيط) بالاتر از اندازۀ ميانگين بوده است و معادل كيفيت نسبتا مطلوب ارزيابي مي­شود و شاخص (عملكردي - ساختاري،) از اندازۀ ميانگين كمتر بوده و وضعيت مناسبي ندارد. همچنين اولويت‌‌بندي روستاهاي هدف گردشگري دهستان فضل با استفاده از تكنيك ارزيابي توليد وزني تجمعي (WASPAS)نشان مي­دهد محيط گردشگري بوژان و سمرقند در تمام ارزيابي­ها وضعيت مناسبي را به خود اختصاص داده اند و در آخرين مرتبه روستاي غار و روي قرار دارند. بنابراين، توسعه نماگر هاي عملكردي – ساختاري مانند امكانات و تسهيلات اقامتي، پذيرايي، خدمات مالي، خدمات فروشگاهي و... مي­تواند نقش مهمي در بالابردن مطلوبت كيفيت محيط و امكان رقابت با ديگر مكان­هاي گردشگري و جذب گردشگران داشته باشند و زمينه توسعه پايدار منطقه را فراهم كنند.