تعرفه‌هاي بخشي و توزيع جغرافيايي صنايع پايين‌دستي كشاورزي: شواهدي از استان‌هاي ايران

Sectoral tariffs and geographic distribution of agricultural downstream industries:Evidence of Iran’provinces

هدف اين مقاله ارزيابي اثر تعرفه‌هاي بخشي بر توزيع جغرافيايي صنايع پايين‌دستي كشاورزي در استان‌هاي ايران در چارچوب نظريه جغرافياي اقتصادي جديد است. بدين منظور از رهيافت ميدلفارت- نارويك، اورمن و ونبلز (2000) استفاده شد كه در آن چشم‌انداز توزيع مكاني فعاليت صنايع با توجه به تعاملات چند عاملي بين ويژگي‌هاي منطقه‌اي و صنعتي شكل مي‌گيرد. مدل تحقيق با استفاده از اطلاعات صنعتي و منطقه‌اي 33 رسته صنعت در سطح كد 4 رقمي طبقه‌بندي (ISIC) براي صنايع پايين‌دستي كشاورزي 28 استان كشور در دوره‌ 93-1383 با روش اثرات ثابت برآورد شد. نتايج نشان داد تعرفه‌هاي بخشي بر الگوي مكان‌يابي صنعتي در صنايع پايين‌دستي كشاورزي ايران اثر معنا‌دار دارد؛ بدان معنا كه اجراي سياست‌هاي حمايتي سبب افزايش تجمع در برخي استان‌ها و شكل‌گيري الگوي هسته- پيرامون در ايران شده است.

In this paper, within the framework of the theory of "new economic geography”(NEG), we evaluated the effect of sectoral tariffs on the geographic distribution of agricultural downstream industries in the provinces of Iran.Midelfart-Knarviket et al.(2000) approach was usedto test the research hypothesis.In this approach, the perspective of industrial activity location is determined by the multifactor interactions between regional and industrial characteristics.Accordingly, the econometric model by fixed effects method has been estimated using the industrial and regional data of 33 agricultural downstream industries 4-digit code of ISIC classification during the period of 2004-2014 in 28 provinces of Iran.The results show that sectoral tariffs have a significant effect on the industrial location pattern in agricultral downstream industries of Iran; This means that the implementation of supportive policies has led to an increase in the agglomeration in some provinces and the formation of a core-periphery pattern in Iran.