اثر كيفيت زندگي بر سلامت اجتماعي با ميانجيگري اخلاق توسعه اجتماعي

امروزه مفهوم سلامت اجتماعي در كنار دوبعد مهم ديگر سلامت جايگاه وافري پيدا نموده است. از طرفي يكي از برنامه هاي مهم سياستگزاران اجتماعي براي تحقق سلامت اجتماعي و توسعه شهرها توجه به مفهوم ارتقاء كيفيت زندگي است. كيفيت زندگي لزوماً هميشه منجر به سلامت اجتماعي نخواهد شد. اين تحقيق درصدد است رابطه كيفيت زندگي بر سلامت اجتماعي را با كنترل و ميانجيگري اخلاق توسعه اجتماعي تبيين نمايد. روش انجام تحقيق از نوع ميداني و شيوه پيمايش بود. جامعه آماري اين تحقيق كليه شهروندان ساكن در شهر تهران هستند. شيوه نمونه گيري به صورت خوشه اي چند مرحله اي بود. حجم نمونه تحقيق به ميزان 384 تعيين گرديد ولي براي جبران خطاهاي مرسوم در نمونه گيري اين ميزان افزايش يافت. براي آزمون فرضيه هاي تحقيق از ضرايب همبستگي پيرسيون و تفكيكي و براي آزمون مدل نظري تحقيق از مدلسازي معادلات ساختاري به كمك نرم افزار ليزرل استفاده شد. نتايج ضريب همبستگي تفكيكي نشان داد همبستگي كيفيت زندگي بر سلامت اجتماعي با كنترل متغير اخلاق توسعه اجتماعي همچنان معني دار شده ولي متغير كنترل، منجر به تضعيف شدت رابطه مي شود. در آزمون مدل نظري تحقيق مشخص شد كه كيفيت زندگي از طريق اخلاق توسعه اجتماعي با سلامت اجتماعي رابطه قوي دارد. در اين مدل اثر كيفيت زندگي بر سلامت اجتماعي به صورت مستقيم معني دار نشد. همچنين مهمترين مولفه اثرگذار كيفيت زندگي بر سلامت اجتماعي، سلامت روان مي باشد.