بررسي تخليه منابع و هزينه‌هاي اجتماعي در مديريت‌هاي مختلف برنج و كاه

Investigation of Resources Depletion and Social Costs of Different Management on Rice and Straw

در پژوهش حاضر به بررسي تخليه منابع طبيعي و فسيلي در فرآيند توليد برنج در سه استان شمالي (مازندران، گيلان و گلستان) در دو نوع سامانه كشت (مرسوم و مكانيزه) و دو دسته برنج (ارقام كم محصول و پرمحصول) پرداخته شد و به دنبال آن آلاينده هاي منتشرشده و هزينه-هاي اجتماعي در مديريت هاي مختلف برنج و كاه برآورد گرديد. بالاترين مجموع شاخص نهايي 6/56 (ارقام كم محصول-كشت مكانيزه-استان گلستان) و پايين ترين ميزان 4/02 (ارقام پرمحصول-كشت مرسوم-استان گيلان) به دست آمد. نتايج انتشار گاز هاي آلاينده در دو سناريو مختلف نشان داد كه مقادير اين گازها در سناريو اول (سوزاندن كاه در مزرعه) نسبت به سناريو دوم (بسته بندي كاه براي خوراك دام) بسيار بالاتر بود. همچنين بالاترين هزينه اجتماعي براي سوزاندن هر هكتار كاه به ميزان 182/76 دلار (ارقام پرمحصول-كشت مرسوم-استان گيلان) و پايين ترين ميزان اين پارامتر 105/34 دلار (ارقام كم محصول-كشت مرسوم-استان مازندران) به دست آمد.

The present study investigated the depletion of natural and fossil resources in rice production process in three Northern provinces (Mazandaran, Guilan and Golestan) in two types of regular cultivating systems (conventional and mechanized) and two types of rice (low and high yield). Also distributed pollutants and social costs were estimated in different rice and straw management. The highest final index was obtained to 6.56 (low yield varieties, mechanized cultivation, Golestan province) and the lowest level was 4.02 (high yield varieties, conventional cultivation, Guilan province). Results of emission of pollutants showed that in first scenario (straw burning in the field) pollutant emissions were much higher than the second scenario (straw packing for animal feed). Also, the highest social cost for burning per hectare of straw was 182.76 $ (high yield varieties, traditional cultivation, Guilan province) and the lowest value was 105.34 $ (low yield varieties, traditional cultivation, Mazandaran province).