جايگاهِ آموزه‌هايِ سنجشِ آماري ريسكِ جرمْ در نهادِ ارفاقي آزادي مشروط (مطالعة موردي: زندان‌هاي استان آذربايجان شرقي)

بدون عنوان

در سيستمِ جديدِ مديريتِ نظامِ زندانباني يكي از مهم‌ترين مسائل، كيفيت پيش‌بيني رفتارهاي آتي فرد و درواقع، شناسايي مرتكبين پرريسك است. براي پيش‌بيني رفتارهاي فرد در آينده به ابزارهاي باليني و آماري تكيه مي‌شود. در اين راستا، رويكردي جديد به نام عدالتِ سنجشي در سياستِ جنايي شكل‌گرفته است در اين رويكرد، به‌جاي توجه به فرد و يافتن عللِ فردي – اجتماعي وقوع جرم، بزهكار را بر اساس شاخصه‌ها و عوامل ريسك، در گروه‌هاي پرخطر طبقه‌بندي مي‌كنند. با استفاده از روش‌هاي آماري و باليني احتمال وقوع جرم توسط او در آينده تخمين زده مي‌شود. مي‌شود. قانون مجازات اسلامي مصوب 1392در ماده 58 معيارهاي متفاوتي را براي بهره‌مندي از آزادي مشروط در نظر گرفته‌شده و شرايط استفاده از آزادي مشروط را تسهيل نموده ولي پيش‌بيني عدمِ تكرار جرم نيز از اهميت خاصي برخوردار است. لذا هدف بررسي پيش‌بيني رفتارهاي فرد و احتمال ارتكاب جرم توسط او در فرايند آزادي مشروط هست. روش تحقيق ازنظر ماهيت از نوع توصيفي-تحليلي است و در مطالعه موردي از نوع آزمايشي- ميداني بوده و كل زندانيان بهره‌مند از آزادي مشروط در استان آذربايجان شرقي كه در سال 1393، 864 نفر (به‌عنوان گروه كنترل) و در سال 1394، 805 نفر (به‌عنوان گروه آزمايش) بوده‌اند، مورد مطالعه قرارگرفته است.نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه با مقايسه تطبيقي سال 1394 با سال 1393، با به‌كارگيري سنجشِ آماري ريسك جرم نرخ بازگشت مجدد زندانيان بهره‌مند از نهاد ارفاقي آزادي مشروط به ميزان 5% كاهش‌يافته است.

بدون چكيده