اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر خودتنظيمي و خودكارآمدي دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش مهارت هاي زندگي بر خودتنظيمي و خودكارآمدي دانش آموزان شهر تهران در سال 1397 بود. روش مورد استفاده در اين پژوهش برحسب هدف كاربردي و از نظر گردآوري داده‌ها از نوع شبه آزمايشي با طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و گمارش تصادفي آزمودني‌ها بود. جامعه آماري شامل كليه‌ي دانش‌آموز دختر مقطع دوم دوره متوسطه بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري تصادفي تعداد 24 نفراز دانش‌آموزان در دو گروه آزمايش (12 نفر) و كنترل (12 نفر) به عنوان حجم نمونه در نظر گرفته شد. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه آموزش مهارت‌هاي زندگي ديدند و گروه كنترل هيچ‌گونه درماني دريافت نكردند. به منظور گردآوري اطلاعات از دو پرسشنامه خودتنظيمي پينتريچ و همكاران (1991) و پرسشنامه خودكارآمدي شرر و همكاران (1982) استفاده شد. به منظور سنجش پايايي پرسشنامه‌ از ضريب آلفاي كرونباخ استفاده شد و مقدار اين ضريب براي هر دو پرسشنامه بالاي 0.7 به‌دست آمد. هم‌چنين به منظور سنجش روايي از روايي محتوا استفاده شد كه براي اين منظور پرسشنامه‌ به تأييد متخصصين مربوطه رسيد. تجزيه‌ و تحليل اطلاعات به‌دست آمده از اجراي پرسشنامه‌ها از طريق نرم‌افزار SPSS در دو بخش توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس) انجام پذيرفت. يافته‌ها نشان داد، آموزش مهارت‌هاي زندگي باعث افزايش خودتنظيمي دانش آموزان شده، هم‌چنين براساس نتايج يافته‌ها، آموزش مهارت‌هاي زندگي باعث افزايش خودكارآمدي در دانش‌آموزان شد. بنابراين به نظر مي‌رسد، آموزش مهارت‌هاي زندگي مي‌تواند باعث ارتقا خودتنظيمي دانش‌آموزان شده و تكنيك‌هاي موثري را براي افزايش خودكارآمدي ارايه كند.

اين مقاله فاقد چكيده لاتين است.