بررسي تطبيقي انديشه هاي عرفاني عبدالرحمن جامي و محمدبن غلام گلهوي

نسخه خطي شرح محبت نامه جامي توسط محمد بن غلام گهلوي در قرن سيزدهم هجري به نگارش در آمده است. وي در ديباچه آن را شرح محبت نامه جامي ناميده است. بديهي است كه «جامي» از بزرگترين عرفايي است كه در عالم عرفان و تصوف آثار زيادي دارد. گهلوي ضمن شرح و توضيح اشعار مثنوي يوسف و زليخا به بيان انديشه هاي خود پرداخته است. هر دو شخصيت معتقدند كه مجموع جهان جلوه هايي از ذات خداوند است و زندگي منبع واحدي دارد و همه چيز از يك كل ازلي و ابدي سرچشمه مي‌گيرد. هر دو عشق را عاملي مهم در سرنوشت و تكامل بشر و حركت به سوي معبود ازلي مي دانند.اين پژوهش تلاشي براي فهم تطبيقي زبان عرفاني اين دو عارف است كه در اين مقاله مي توان به انديشه هاي عرفاني آنان دست يافت.