تأثير بسترهاي كشت مختلف و نانوكود پتاسيم بر ويژگي‌هاي مورفوفيزيولوژيك هميشه‌بهار زير تنش خشكي

هدف از اين پژوهش كاربرد برخي ماده‌هاي آلي در خاك براي افزايش تحمل گياه هميشه‌بهار (Calendula officinalis L.) به تنش خشكي بود. اين پژوهش به‌‌صورت آزمايش فاكتوريل در قالب طرح به‌طوركامل تصادفي با سه تكرار انجام گرفت. تيمارها شامل 100% حجمي گلدان خاك زراعي (شاهد)، 1 و 2 گرم نانوكود پتاسيم به ازاي يك كيلوگرم خاك، 30% حجمي گلدان كوكوپيت + 70% خاك زراعي، 30% حجمي گلدان پالم‌‌پيت + 70% خاك زراعي و 30% حجمي گلدان بقاياي گياه روناس + 70% خاك زراعي در سه سطح خشكي (40، 60 و 80 درصد ظرفيت مزرعه) بود. بر اساس نتيجه‌هاي به‌دست‌ آمده با افزايش سطح تنش خشكي شاخص‌‌هاي رشدي گياه به‌طور معني‌‌داري كاهش يافت. بيشترين ارتفاع گياه (3/14 سانتي‌‌متر)، تعداد برگ (3/70 عدد)، وزن تر و خشك اندام هوايي (به‌‌ترتيب 2/79 و 1/11گرم) و ريشه (به‌‌ترتيب 06/34 و 3/9 گرم) در گياهاني كه در تنش خشكي 60% ظرفيت مزرعه با بقاياي روناس تيمار شده بودند، حاصل شد. در زمان اعمال تنش شديد (40% ظرفيت مزرعه) گياهان تيمار شده با پالم‌‌پيت كمترين ارتفاع (7 سانتي‌‌متر)، تعداد برگ (6/11 عدد) و قطر سايه‌سار (1/10 سانتي‌‌متر) را توليد كردند. به‌طوركلي، بقاياي گياه روناس در مقايسه با ديگر تيمارها، به‌خوبي توانست تحمل گياه را به تنش خشكي افزايش دهد. با توجه به هزينه كم، قدرت بالاي نگه‌‌داري رطوبت و تخلخل بالا، بقاياي روناس مي‌‌تواند به‌عنوان بستر كشت مطلوب در مناطق خشك براي كاهش مصرف آب مورد استفاده قرار گيرد.