كليدواژه :
عفونت بيمارستاني , مراقبت , ايران , بيماري‌هاي واگير
چكيده فارسي :
مقدمه و اهداف: هدف از مطالعه حاضر ارائه خلاصه‌اي از نظام مراقبت عفونت‌هاي بيمارستاني در ايران، وضعيت فعلي، دستاوردها و چالش‌هاي موجود آن است.
روش كار: داده‌هاي نظام مراقبت، گزارش‌ها، مستندات و دستورالعمل‌هاي كشوري در زمينه مراقبت عفونت‌هاي بيمارستاني بررسي شد. همچنين مطالعه كيفي جهت بررسي ساختارهاي موجود و ديدگاه مديران و دست‌اندركاران كشوري نظام مراقبت انجام گرفت.
يافته‌ها: برنامه در سال 1385 با مشاركت 100 بيمارستان راه اندازي شد. از سال 1395 مشاركت در برنامه اجباري شده و 555 بيمارستان (56%) بالاي 100 تختخواب وارد برنامه شدند. مشخصات دموگرافيك، نوع و محل عفونت، عوامل فردي، پيامد بيماري و ميكروارگانيسم(هاي) مسبب عفونت و حساسيت/مقاومت آنتي‌بيوتيكي آن(ها) متغيرهاي اصلي در اين برنامه هستند. اخيراً اطلاعات تعداد روز-بستري و ابزار تهاجمي مورد استفاده نيز گردآوري مي‌شود كه محاسبه نرخ بروز خام و منتسب به ابزار تهاجمي را ممكن مي‌سازد. تعداد بيمارستان‌ها و بيماريابي روند رو به رشدي داشته است. نتايج مطالعات حاكي از اثر بخشي برنامه بر ارتقاي آگاهي، نگرش و عملكرد شركاي آن است.
نتيجه‌گيري: برنامه در بُعد بيماريابي و تعداد بيمارستان‌هاي تحت پوشش سير صعودي داشته است. كم‌شماري بيماران كماكان يك چالش است. چالش‌هايي در بعد علمي و اجرايي نيز وجود دارد، نظير حمايت ناكافي دانشگاه‌ها از بيمارستان‌ها جهت اجراي برنامه، روند كند به‌روزرساني دستورالعمل‌ها، و عدم هماهنگي بين بخشي. پيشنهاد مي‌گردد جهت ترفيع چالش كم‌شماري، از رويكردهايي نظير ادغام مراقبت فعّال و مراقبت ديده‌ور در نظام مراقبت فعلي، تشويق پزشكان به مشاركت مؤثرتر و انجام مطالعات دوره‌اي شيوع سنجي و مطالعات آينده‌نگر بروز سنجي بهره گرفته شود.
چكيده لاتين :
Background and Objectives: This article provides an overview of the national nosocomial infection surveillance
system in Iran and its current status, achievements, and challenges.
Methods: All relevant reports, documents, and program guidelines, as well as published literature and
surveillance data related to the nosocomial infection surveillance system in Iran were critically reviewed. Opinions
of the key informants at local and governmental levels were also reviewed.
Results: The program was launched in 2006 covering 100 volunteer hospitals. Since 2016, participation in the
program is obligatory, leading to the participation of 555 hospitals with >100 beds (56%). Major data
collected in the program include demographic characteristics, infections and related risk factors, pathogens and
their antimicrobial susceptibility/resistance, and patient outcome. Recently, device-associated infection rates are
also calculated in the program. Since its establishment in 2006, the program has improved in terms of case
finding and coverage. Implementation of the program has also had positive impacts on the stakeholders’
knowledge, attitude, and practice.
Conclusion: Although the number of identified cases and program coverage have improved, a considerable
proportion of the infected cases still remain undiagnosed. Implementation of the program has also improved the
stakeholders’ awareness, attitude and practice. The program faces a number of challenges, including lack of
appropriate scientific support from academics and executive issues. Integration of active and sentinel surveillance
in selected hospitals, persuasion of physicians to actively participate in the program, and conducting incidence
and prevalence surveys would help the program to better detect nosocomial infection cases.
