آزمون قانون واگنر براي مخارج سلامت در ايران

Wagner's Law Tes t on Health Expenditure in Iran

مقدمه: همواره مخارج بهداشتي و رابطه آن با توليد ناخالص داخلي يكي از موارد مورد مطالعه در چارچوب مباحث اقتصادي بوده است. يكي از نظريه هاي مطرح در اين زمينه، نظريه قانون واگنر است كه به طور خلاصه معتقد به رشد بخش عمومي همراه با رشد توليد ناخالص داخلي يك كشور است. اين مقاله با توجه به قانون واگنر، به بررسي رابطه بين مخارج بهداشتي و توليد ناخالص داخلي در كشور ايران پرداخته است. روش بررسي: به منظور بررسي رابطه بين 2 متغير، از روش هاي علّيت توداياماماتو و هم جمعي يوهانسون استفاده شد. بازه زماني مورد مطالعه نيز شامل 1359 تا 1395بوده است. يافته‌ها: نتايج به دست آمده از روش علّيت توداياماماتو نشان داد كه بين 2متغير رابطه علّي  آماري وجود دارد. همچنين روش هم جمعي يوهانسون نيز نشان داد كه رابطه مثبتي بين توليدناخالص داخلي و مخارج بهداشتي برقرار است. نتيجه‌گيري: افزايش توليد ناخالص داخلي باعث افزايش مخارج بهداشتي شده و برهمين اساس، قانون واگنر در ايران براي مخارج بهداشتي تأييد مي شود.

Introduction: Health expenditure and its relationship with Gross Domestic Product (GDP) have always been one of the cases of study in the framework of economic subjects. Wagner's Law is a theory that argues about this relationship and briefly, it says public sector increases when the GDP begins to grow in one country. This article, according to Wagner law, examines the relationship between health spending and GDP in Iran. Methods: In order to investigate the relationship between the two variables, Toda-Yamamoto and Cointegration causality methods were used. The study period included the years 1980 to 2016. The results of Todayamamato causality method showed that there is a statistically causal relationship between the two variables. Results: The Johansson coefficient showed that there was a positive relationship between GDP and health expenditure. Conclusion: In other words, an increase in GDP led to an increase in health spending, so Wagner law was approved for health expenditure in Iran.