اصل ضرر نرساندن و سلامت عمومي

No-Harm Principle and Public Health

اصل ضررنرساندن در اخلاق زيست‌پزشكي، اصل عدم ضرر در حقوق سلامت عمومي، و قاعده لاضرر در اسلام، اولين توجيه در سياست‌ها و تصميمات سلامت عمومي است. اين اصل دربرگيرنده سه مؤلفه جلوگيري از ضرر به ديگران، حمايت از افراد فاقد ظرفيت و آسيب‌پذير در مقابل ضرر و جلوگيري از ضرر به خود است كه درباره آخرين مؤلفه، به دليل تفاوت فلسفه اخلاقي مكاتب مختلف، اختلاف نظر وجود دارد . از نظر پيروان مكتب ليبرايسم، اصل عدم ضرر به ديگران كه ريشه در تفكر ميل دارد (Mills, Thoughts)، اصل بنيادي و تنها توجيه محدوديت آزادي‌هاي مشروع شهروندان و حقوق فردي است، حتي خودمختاري ليبرال اقتضاي آن را دارد كه در صورت احتمال ضرر يا آسيب به ديگران، آزادي‌هاي فردي محدود گردد. به همين دليل مكاتب سكولار، نقض حداقلي خودمختاري فردي را براي توجيه اخلاقي مداخلات سلامت عمومي لازم مي‌دانند . بنا بر اصل احتياط، اگر احتمال مي‌رود يك مداخله يا فناوري در حوزه‌هاي طبيعي و زيستي باعث وقوع بعضي خطرها شود، عدم يقين علمي در مورد اين خطرها نبايد مانع از پيشگيري از آن‌ها گردد، اما هنگامي كه بنا بر شواهد علمي خطري شناخته نشده است، توسعه و پيشرفت جامعه مستلزم انجام اين مداخلات است، اما از آنجايي كه از نظر علمي نمي‌توان تمامي خطرات احتمالي يك مداخله يا فناوري را پيش‌بيني نمود و از طرف ديگر، سلامت و پيشرفت جامعه مستلزم اين مداخلات است، بايستي مداخلات را با كنترل و توجيه حداقل ضرر شناسايي‌شده اجرايي نمود.