پديد آورندگان :
رنجبر، مليحه داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﭘﺮﺷﮑﯽ اﯾﺮان - ﻣﺮﮐﺰ رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ اﯾﺮان، ﺗﻬﺮان، اﯾﺮان , فاطمي، نعيمه داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﮑﯽ اﯾﺮان - داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺮﺳﺘﺎري و ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ - ﮔﺮوه رواﻧﭙﺮﺳﺘﺎري، ﺗﻬﺮان، ايران , مرداني‌حموله، مرجان داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﮑﯽ اﯾﺮان - داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺮﺳﺘﺎري و ﻣﺎﻣﺎﯾﯽ - ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻣﺮاﻗﺒﺖﻫﺎي ﭘﺮﺳﺘﺎري - ﮔﺮوه رواﻧﭙﺮﺳﺘﺎري، ﺗﻬﺮان، ايران , اسماعيلي، نازنين داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﭘﺮﺷﮑﯽ اﯾﺮان - ﻣﺮﮐﺰ رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ اﯾﺮان، ﺗﻬﺮان، اﯾﺮان , حقاني، شيما داﻧﺸﮕﺎه ﻋﻠﻮم ﭘﺰﺷﮑﯽ و ﺧﺪﻣﺎت ﺑﻬﺪاﺷﺘﯽ درﻣﺎﻧﯽ اﯾﺮان - ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺎي ﭘﺮﺳﺘﺎري، ﺗﻬﺮان، اﯾﺮان
چكيده فارسي :
زمينه و هدف: مبتلايان به اختلال دوقطبي با پديده انگ مواجه هستند. از طرفي، خود- دلسوزي، يك نقش كليدي در بهبود سلامت رواني آنان ايفا مي‌نمايد. اين مطالعه با هدف تعيين ارتباط انگ با خود- دلسوزي در مبتلايان به اختلال دوقطبي انجام شد.
روش بررسي: در اين مطالعه مقطعي از نوع همبستگي توصيفي، شركت كنندگان 200 نفر از مبتلايان به اختلال دوقطبي بستري در مركز روانپزشكي ايران بودند كه به روش نمونه‌گيري مستمر انتخاب شدند. داده‌ها با كمك فرم مشخصات فردي و ابزارهاي روا و پايا شده انگ و خود- دلسوزي گردآوري و با استفاده از آمار توصيفي (ميانگين و انحراف معيار) و استنباطي (آزمون‌هاي ضريب همبستگي پيرسون، تي مستقل و آناليز واريانس) تحليل شدند.
يافته‌ها: ميانگين و انحراف معيار نمرات انگ 06/7 ± 03/77 و خود- دلسوزي 47/4 ± 57/77 به دست آمد. نتايج آزمون همبستگي پيرسون نشان داد كه متغيرهاي انگ و خود- دلسوزي، همبستگي معني‌دار آماري نداشتند (301/0P= و 073/0-r=). به علاوه، خرده مقياس انزوا از خود- دلسوزي با خرده مقياس‌هاي تبعيض (030/0P= و 153/0- r=)، آشكار سازي (045/0P= و 142/0- r=) و جنبه‌هاي مثبت (034/0P= و 150/0- r=) از انگ همبستگي معني‌دار آماري داشت كه اين همبستگي به صورت معكوس و ضعيف بود يعني با كاهش انزوا، انگ در اين ابعاد افزايش مي‌يافت. در ميان مشخصات فردي، بين انگ با تعداد افراد خانواده، سن و سابقه اختلال رواني در خانواده ارتباط معني‌دار وجود داشت (05/0P<). بين خود- دلسوزي با هيچ يك از مشخصات فردي ارتباط معني‌دار ديده نشد.
نتيجه‌گيري كلي: در پژوهش حاضر، بين دو متغير انگ با خود- دلسوزي در مبتلايان به اختلال دوقطبي، ارتباط معني‌دار آماري وجود نداشت اما بين خرده مقياس‌هاي مختلف انگ، با خرده مقياس انزوا از خود- دلسوزي، ارتباط معني‌دار در جهت معكوس، وجود داشت يعني هرچه مبتلايان، ابعاد تبعيض، آشكارسازي و جنبه‌هاي مثبت از انگ را پررنگ‌تر ديده‌اند، كمتر به سوي انزوا رفته‌اند. انگ به عنوان يك متغير اجتماعي كه ريشه در فرهنگ جوامع دارد، به گونه‌اي در بطن جامعه ريشه دوانده كه حتي برخورداري از خود- دلسوزي، نمي‌تواند از بار منفي آن بكاهد.
چكيده لاتين :
Background & Aims: Patients with bipolar disorder are faced with the phenomenon of stigma. On the other hand, self-compassion plays a key role in the improvement of their mental health. The present study aimed to determine the correlation between stigma and self-compassion in patients with bipolar disorder.
Materials & Methods: This cross-sectional, descriptive-analytical study was conducted on 200 patients with bipolar disorder hospitalized in Iran Psychiatric Center in Tehran, Iran. The patients were selected via continuous sampling. Data were collected using the questionnaire of demographic data and validated, reliable scales of stigma and self-compassion. Data analysis was performed using descriptive (mean and standard deviation) and inferential statistics (Pearson's correlation-coefficient, independent t-test, and ANOVA).
Results: The mean scores of stigma and self-compassion were 77.03±7.06 and 77.57±4.47, respectively. Pearson's correlation-coefficient showed no significant correlation between stigma and self-compassion in the patients (P=0.301; r=-0.073). On the other hand, significant correlations were observed between the dimensions of discrimination (P=0.030; r=-0.153), disclosure (P=0.045; r=-0.142), and positive aspects of stigma with the isolation dimension of self-compassion (P=0.034; r=-0.150), which was an inverse, weak correlation as reduced isolation was associated with increased stigma in these dimensions. Moreover, significant correlations were denoted between the number of family member, age, and family history of mental disorders with stigma (P<0.05). However, no significant associations were observed between the demographic characteristics and self-compassion.
Conclusion: The results indicated no significant correlation between stigma and self-compassion. However, significant associations were observed between the dimensions of stigma with the isolation dimension of self-compassion, which were inversely and significantly correlated. Therefore, it could be concluded that as the patients further perceived the dimensions of discrimination, disclosure, and positive aspects of stigma, they were more inclined toward isolation. Stigma is an inherent cultural element in the community, which is so strong and complex that even high self-compassion could not diminish its effects.
