بررسي نشانگرهاي سنتز و جذب كلسترول در بيماري ديابت نوع 2

Cholesterol Synthesis and Absorption Markers in Type 2 Diabetes Mellitus

مقدمه: ديابت مليتوس نوع 2، شايع‌ترين شكل ديابت ناشي از اختلال در ترشح انسولين، مقاومت به انسولين و يا هر دو عامل مي‌باشد. با توجه به شيوع بالاي اين بيماري و نقش مؤلفه‌هاي مختلف در پيشرفت آن و به منظور درك بهتر برخي از مكانيسم‌هاي پاتوژنز مسؤول پيشرفت ديابت نوع 2، هدف از انجام اين پژوهش ارزيابي احتمال تفاوت ميزان نشانگر سنتز و جذب كلسترول در بيماري ديابت نوع 2 در مقايسه با افراد سالم بود. روش‌ها: در اين مطالعه‌ي مقطعي، 150 مرد 60-40 ساله از بين افراد مراجعه‌كننده به مراكز درماني و مركز تحقيقات غدد و متابوليسم دانشگاه علوم پزشكي اصفهان انتخاب شدند. افراد به گروه شاهد شامل 50 مرد سالم با قند خون ناشتاي طبيعي و بدون سابقه‌ي ديابت نوع 2 و 100 بيمار با قند خون ناشتاي بيشتر و مساوي 126 ميلي‌گرم/دسي‌ليتر و با سابقه‌ي ديابت نوع 2 تقسيم شدند. نمونه‌هاي سرم و پلاسماي ناشتا با روش‌هاي معمول آزمايشگاهي و نشانگر‌هاي جذب و سنتز كلسترول به روش گاز كروماتوگرافي- طيف‌سنجي جرمي مورد استفاده قرار گرفت. واكاوي‌ آماري با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌هاي Kolmogorov-Smirnov، Independent t و Mann-Whitney در سطح معني‌داري 0/05 > P انجام شد. يافته‌ها: تفاوت‌هاي معني‌داري در بيشتر پارامترهاي بيوشيميايي و عوامل تن‌سنجي بين گروه‌هاي مورد مطالعه وجود داشت. بررسي نسبت غلظت نشانگرهاي جذب (بتا سيتوسترول و كمپسترول) و سنتز (لاتوسترول و دسموسترول) به غلظت كلسترول، نشان دهنده‌ي افزايش معني‌دار غلظت نشانگرهاي سنتز و كاهش معني‌دار غلظت نشانگرهاي جذب در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بود (0/05 > P). نتيجه‌گيري: در جمعيت ايراني بيماران مبتلا به ديابت نوع 2، سنتز كلسترول افزايش و جذب آن كاهش مي‌يابد كه اين يافته‌ها مطابق با داده‌هاي ديگر جمعيت‌ها مي‌باشد و ممكن است بيانگر اين موضوع باشد كه نشانگرهاي سنتز و جذب كلسترول، مي‌توانند به عنوان نشانگرهاي جانشين به منظور درك بهتر برخي از مكانيسم‌هاي پاتوژنز مسؤول پيشرفت ديابت نوع 2 و عوارض مربوط به آن و نيز كمك به پيش‌گيري و درمان مؤثرتر عوارض آن در آينده مورد استفاده قرار گيرند.

Background: Type 2 diabetes mellitus (T2DM) is the most common form of diabetes caused by insufficient insulin secretion, insulin resistance, or both. Considering the high prevalence of T2DM, and the role of various components in the progress of the disease, and in order to better understand some of the mechanisms of pathogenesis responsible for the progression of T2DM, this study aimed to investigate if the levels of cholesterol synthesis and absorption markers in patients with T2DM was different compared with healthy subjects. Methods: In this cross-sectional study, 150 men between 40 and 60 years of age were selected from people attending Isfahan diabetes centers and the Isfahan Endocrine and Metabolism Research Center, Isfahan, Iran. The subjects were divided into control group including 50 apparently healthy men with normal fasting blood glucose (FBG) and no history of T2DM, and 100 patients with FBG ≥ 126 mg/dl and a history of T2DM. Fasting serum and plasma samples were used to measure biochemical parameters using commercial laboratory methods, and absorption and synthesis markers of cholesterol, using gas chromatography-mass spectrometry technique. Statistical analyzes were done via SPSS software using Kolmogorov-Smirnov, independent t, and Mann-Whitney tests at the significance level of P < 0.05. Findings: There were significant differences in the biochemical and anthropometric parameters between the studied groups. Evaluation of the concentration ratio of absorption (β-sitosterol and campesterol) and synthesis (lathosterol and desmosterol) markers to cholesterol showed a significant increase in the synthesis markers, and a significant decrease in the absorption markers in the patients group compared to the control group (P < 0.05). Conclusion: The results of this study indicate that the rate of cholesterol synthesis is increased, and that of cholesterol absorption is decreased in a population of Iranian patients with T2DM. These findings are in accordance with data from other populations, and may indicate that the cholesterol synthesis and absorption markers may be used as surrogate markers to better understand some of the pathogenesis mechanisms involved in the development and complications of T2DM, and may help to predict, and treat its complications more effectively in the future.