كاركرد بيمارستان به‌ مثابه نوانخانه، در دوره‌ي پيشامدرن

The Function of the Hospital as an Hospice in the Pre-modern Era

تصور رايج آن است كه «مراقبت از سلامت»، مفهومي قديمي است كه بشر، همواره، با آن درگير بوده و بيمارستان، به‌عنوان يكي از مهم‌ترين نهادهاي مرتبط با اين موضوع، در طول تمدن بشري، به كار درمان انسان‌ها مي‌پرداخته است؛ اما مطالعات تاريخي نشان مي‌دهند كه در دوره‌ي پيشامدرن، بيمارستان محلي براي درمان بيماران نبوده؛ بلكه كاركردي همچون نوانخانه براي فقرا و بيماران داشته است. در اين مقاله مي‌كوشيم تا دلايل اين موضوع را از دو وجه بررسي كنيم؛ ابتدا، به بررسي وضعيت اجتماعي و اقتصادي مي‌پردازيم كه سبب چنين كاركردي براي بيمارستان در قرون وسطاي ميانه شد؛ سپس نشان مي‌دهيم كه از وجه پزشكي نيز، شيوه‌ي درمان بيماران در آن زمان، مبتني بر پزشكي‌ اخلاطي و رده‌بندي بود كه نه‌تنها بيمارستان را محلي براي درمان نمي‌دانست، بلكه حتي آن را مانع درمان بيماري تلقي مي‌كرد؛ ازاين‌رو، بيمارستان، به‌عنوان نوانخانه‌اي براي سالمندان، ازكارافتادگان و معلولان جنگي بود.

It is a widely held belief that "health care" is an old concept. As one of the most important institutions dealing with this issue, the hospital has been treating human beings throughout human civilization. But historical studies show that, in the pre-modern era, the hospital was not for the treatment of patients. Its function was as a nursing home for the poor and patients. In this article, we attempt to examine the reasons for this in two ways. We first examine the socioeconomic conditions that led to this function for hospitals in the middle ages. We then show that the treatment of patients at that time was based on humorism and classification medicine, which was not only considered the hospital as a place of treatment but also considered it as a barrier to treatment. Therefore, the hospital served as a hospice for the elderly and disabled, and veterans.