پيش بيني تاب آوري بر اساس تنظيم شناختي هيجان و احساس گناه در زنان دچار سرطان پستان

هدف: هدف پژوهش تعيين نقش تنظيم شناختي هيجان و احساس گناه بر تاب آوري بيماري در زنان دچار سرطان پستان بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري كليه بيماران دچار سرطان پستان مراجعه كننده به بيمارستان فيروزگر و مركز پزشكي خاص شرق وابسته به بنياد امور بيماري هاي خاص واقع شهر تهران به تعداد 381 بيمار در سال 1396-1395 بود. از اين جامعه تعداد 120 زن با روش نمونه ‌گيري در دسترس انتخاب شد ابزارهاي پژوهش پرسشنامه تاب آوري كونور-ديويدسون 2003، پرسشنامه تنظيم شناختي هيجاني گارنفسكي 2001 و مقياس احساس گناه كوگلر و جونز 1992بود. پرسشنامه‌ مخدوش و داده‌هاي پرت وجود نداشت و داده‌ها با استفاده از رگرسيون خطي چندگانه تحليل شد. يافتهها: نتايج نشان داد كه تنظيم هيجان منفي (25/0- =β، 03/0 =P) و احساس گناه (29/0- =β، 02/0 =P) با تاب آوري رابطه منفي و تنظيم هيجان مثبت (44/0 =β، 001/0 =P) با تاب آوري رابطه مثبت دارد. نتيجه‌گيري: از آنجا كه تنظيم دو عامل كنترل هيجان و احساس گناه در بيماران دچار سرطان پستان اثر مثبتي در بهداشت رواني آن‌ها دارد و پيش بيني كننده بهبود تاب آوري آن‌ها است؛ از اين رو، درمانگران مي توانند از مداخلات روان‌شناختي براي تنظيم شناختي هيجان، كاهش احساس گناه و افزايش تاب آوري بيماران دچار سرطان پستان در كنار درمان­هاي پزشكي سود جويند.

Aim: The purpose of this study was to determine the role of cognitiveemotion regulation and guilty feelings on disease resilience in women with breast cancer. Method: The research method was correlational descriptive and the statistical population was all patients with breast cancer referred to Firoozgar Hospital, and Easts special medical center affiliated to Foundation of Special Diseases, in Tehran city, that were 381 patients in 2016-2017. From this population, 120 patients were selected as the sample through convenience sampling. The instruments were Resilience Questionnaire (Conor-Davidson, 2003), Cognitive-Emotion Regulation Questionnaire (Garnefski, 2001), and Guilty Feelings Scale (Kauger and Jones, 1992). Data were analyzed using multiple linear regression. Results: The results indicated that negative emotion regulation (β= -0.25, P= 0.03), and guilty feelings (β= -0.29, P= 0.02) had a significant negative correlation with resilience. However, positive emotion regulation had a significant positive correlation with resilience (β= 0.44, P= 0.001). Conclusion: Regulation of two factors of emotional control and guilty feelings of patients with breast cancer affect their mental health positively and may be predictive of their resilience improvement. Therefore, psychological interventions along with medical treatments can be beneficial for cognitive-emotion regulation, reducing guilty feelings, and increasing resilience in breast cancer patients, and also other patients