بررسي خشونت فيزيكي نسبت به كاركنان اورژانس 115 دانشگاه علوم پزشكي مازندران و عوامل مرتبط با آن در سال 1398

Physical Violence Against 115 Emergency Medical Personnel and its Related Factors in Mazandaran University of Medical Sciences, Iran, 2019

سابقه و هدف: امروزه به علت افزايش چشمگير خشونت ها در مراكز درماني و مواجهه ي كاركنان فوريت هاي پزشكي با انواع خشونت ها، ارزيابي عوامل تأثيرگذار در كاهش اين خشونت ها و بررسي فراواني آنها امر مهم و ضروري است. اين پژوهش با هدف بررسي خشونت فيزيكي نسبت به كاركنان اورژانس 115 و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشكي مازندران انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه به صورت توصيفي- مقطعي بوده كه جامعه آن كاركنان فوريت هاي پزشكي دانشگاه علوم پزشكي مازندران مي باشد كه از بين آنها 265 نفر به روش تصادفي سيستماتيك انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات شامل: پرسشنامه ي خشونت شغلي در 4 بخش ( اطلاعات جمعيت شناختي، خشونت فيزيكي، واكنش به خشونت و خشونت در آخرين مأموريت ) و پرسشنامه ي سلامت عمومي گلدن برگ (GHQ-28) بود. جهت تجزيه و تحليل داده ها از آزمون هاي آماري توصيفي و استنباطي با استفاده از نسخه ي 22 نرم افزار SPSS استفاده گرديد. يافته ها: نتايج نشان دادند كه 6/ 29 درصد كاركنان در محل كار خشونت فيزيكي را تجربه كردند، بيشترين نوع خشونت، به صورت هل دادن 54/9 درصد بود. 1/ 76 درصد خشونت ها درصحنه حادثه اتفاق افتاده بود و همراهان بيمار با 2/ 73 درصد عامل اصلي خشونت بودند. بين خشونت فيزيكي با بحران 6 ماه اخير كاركنان ارتباط معني داري وجود داشت ( 02 / P=0 ). بعلاوه بيشترين خشونت اعمال شده عليه كاركنان در آخرين مأموريت به ترتيب كلامي 82 درصد، فيزيكي 6/ 14 درصد، فرهنگي 3 درصد و جنسي صفر درصد هست. بين خشونت در آخرين مأموريت با نوع استخدام ( 03 / P=0 )، سن ( 03 / P=0 ) و سابقه كار كاركنان ( 01 / P=0 ) ارتباط معنادار بود. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر بر شيوع بالاي خشونت فيزيكي عليه كاركنان فوريت هاي پزشكي تأكيد داشت. لذا جهت كاهش خطرات ناشي از خشونت شغلي، آموزش مهارت هاي ارتباطي و كنترل خشم براي كاركنان و پيگيري موارد خشونت توسط مسئولين توصيه مي شود.

Background and Objectives: Nowadays, given the increased violence in medical centers and emergency medical personnel encounter with various types of violence, it is important to assess the related factors as well as their frequency and take actions to decrease them. This study aims at investigating physical violence against 115 emergency medical personnel and its related factors in Mazandaran University of Medical Sciences. Materials and Methods: This descriptive cross-sectional study was performed on emergency medical personnel of Mazandaran University of Medical Sciences. 240 individuals were selected through systematic random sampling. Occupational Violence Questionnaire (Four sections: demographic information, physical violence, response to violence and violence in the last mission) and Goldenberg GHQ-28 General Health Questionnaire were used to gather data, which were analyzed using SPSS software (version 22) and descriptive and inferential statistical tests. Results: According to the results of this study, 29.6 percent of personnel experienced violent physicalaggression during their work and the most violent acts were physical coarsening (54.9%). 76.1percent of violent actions occurred on the scene of the accidents and co-rider of the injuredperson were initiators of violent behaviors (73.2%). There was a statistically significantcorrelation between violent aggressive actions and recent uprisings of the country in the past sixmonths (p=0.02). The percentage of aggressive actions against the personnel in their lastcommission, were verbal insults (82%), physical aggression (14.6%), the cultural joke (3%) andsexual misbehavior (0%). The aggressive actions and insults in their last commissions of thepersonnel were correlated with their type of employment (p=0.03), age (p=0.03) and workhistory (p=0.01). Conclusion: There is a high prevalence of physical violence against emergency medical personnel. Accordingly, providing the target personnel with communication skills and anger management trainings and pursuing violence by authorities seems essential to eliminate occupational violence.