تبيين روابط علي عوامل استرس‌ زاي شغلي، رسالت شغلي و فرسودگي شغلي در كاركنان غير هيئت‌ علمي دانشكده‌هاي دانشگاه علوم‌ پزشكي همدان

The Causal Relationship of Job Stressors, Job Calling and Job Burnout in Non-academic Staff of Faculties of Hamadan University of Medical Sciences

زمينه و هدف: از عوامل مؤثر بر عملكرد شغلي هر فرد مي‌توان به استرس شغلي، رسالت شغلي و فرسودگي شغلي اشاره كرد؛ بنابراين هدف مطالعه حاضر تبيين روابط علي عوامل استرس‌ زاي شغلي، رسالت شغلي و فرسودگي شغلي در كاركنان دانشگاه علوم‌ پزشكي همدان بوده است. روش­ كار: مطالعه توصيفي-تحليلي حاضر از نوع مقطعي است كه در سال 1398 تعداد 378 نفر از كاركنان غير هيئت‌ علمي دانشگاه علوم‌ پزشكي همدان را بررسي كرده است. داده‌هاي اين مطالعه با استفاده از پرسشنامه‌هاي فرسودگي شغلي مسلش، استرس شغلي (HSE- Q) و رسالت شغلي ديك جمع‌ آوري شد. به‌منظور بررسي ارتباط متغيرها، از روش مدل‌سازي معادلات ساختاري (SEM) در نرم‌افزار AMOS نسخه 24 استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين سني شركت‌كنندگان 38/93 سال بود. مؤلفه‌هاي عوامل استرس‌زاي شغلي و رسالت شغلي با مؤلفه‌هاي فرسودگي شغلي هم‌بستگي مثبت و معناداري دارند (0/05>P). برازش مدل اندازه‌گيري با داده‌هاي گرد آوري‌ شده قابل‌ قبول است. عوامل استرس‌زاي شغلي نيز به‌صورت غيرمستقيم و با ميانجيگري ابعاد حضور و جست‌وجوي رسالت شغلي با فرسودگي شغلي كاركنان دانشگاه علوم‌ پزشكي رابطه دارد. مجموع مجذور هم‌ بستگي‌‌هاي چندگانه براي متغير فرسودگي شغلي 0/56 بود. براساس اين يافته، عوامل استرس‌زاي شغلي و رسالت شغلي درمجموع 56 درصد از واريانس فرسودگي شغلي را تبيين مي‌كنند. نتيجه گيري: عوامل استرس‌زاي شغلي و رسالت شغلي درمجموع بيشتر از 50 درصد فرسودگي شغلي را تبيين مي‌كنند؛ بنابراين با توجه به تأثيرات زيان‌بار فرسودگي شغلي در كاركنان پيشنهاد مي‌شود مسئولان براي كاهش عوامل استرس‌زا مانند نيازهاي رواني و فيزيكي محيط كار، نداشتن حمايت، نبود امنيت شغلي و همچنين رسالت شغلي اقدام كنند.

Background and Objectives: Factors affecting one's job performance include job stress, job calling and burnout. The purpose of this study was to determine the causal relationship between job stressors, job calling and job burnout among employees of Hamadan University of Medical Sciences. Methods: This descriptive-analytical cross-sectional study was performed on 378 non-faculty members of Hamadan University of Medical Sciences. Data were collected using Maslach Burnout Inventory, Job Stress Questionnaire (HSE-Q) and Dik's job calling. To investigate the relationship between variables, Structural Equation Modeling (SEM) method was used in AMOS version 24 software. Results: The mean age of participants was 38.93 years. The components of job stressors and job calling had a positive and significant correlation with the components of job burnout (P<0.05). The measurement model was acceptable with the collected data. Job stressors indirectly and mediate the dimensions of presence and search of job calling are related to job burnout of medical university employees. The sum of squares of multiple correlations for job burnout variable was 0.56. This finding indicated that occupational stressors and job calling account for 52% of the variance in burnout. Conclusion: Given the detrimental effects of burnout on employees, it is suggested that authorities reduce stressors such as the psychological and physical needs of the workplace, lack of support, job insecurity, and job calling.