بازپژوهي در تحليل ابعاد فقهي و حقوقي ازدواج با فرزندخوانده، با رويكردي بر نظرات امام خميني(ره)

An Investigation into the Legal and Legal Dimensions of Marriage with the Childbearing, with Approach to Imam Khomeini's Idea

فرزند خواندگي به عنوان يك نهاد سودمند اجتماعي در همه‌ي جوامع كم‌وبيش وجود داشته است. ولي فرزند خواندگي در دين اسلام منسوخ شده است. در اسلام نمي‌توان فرزند ديگري را فرزند خويش قرار داد و همه‌ي آثار فرزند واقعي را بر آن بار كرد. به همين دليل قانون مدني فرزند خواندگي را در هيچ كدام از قرابت‌هاي نسبي و سببي قرار نداده و در قانون خاص راجع به اين كودكان از كلمه سرپرستي استفاده كرده و درصدد تطابق موازين سرپرستي با اصول اسلامي بوده است. در آراي فقهاي معاصر از جمله امام خميني نيز ازدواج فرزندخوانده با سرپرست يا اولاد آن‌ها تحت شرايطي پذيرفته شده است. به نظر مي‌رسد منظور از چنين ازدواجي نه ازدواج دائم بلكه ازدواج موقت مي‌باشد كه تنها از حيث ايجاد محرميت ميان طرفين بوده و امكان اجراي ساير آثار نكاح مانند نزديكي وجود ندارد.

Childbearing has been and continues to be a socially beneficial institution in all societies. In pre-Islamic Iran, adoption has also taken place. However, adoption in Islam has become obsolete, meaning that you can not have another son, your son, and all the works of the real child. On this reason, the civil law does not put childhood in any of the relative affiliations. The special law on this vocabulary has used the term "guardianship" and has sought to adapt the rules of custody to Islamic principles. Following the same compliance with Islamic law, the legislator allowed marriage to a child of the same or the person under guardianship. In the opinion of contemporary jurisprudents including Imam Khomeini, adoptive marriages with the guardian or their descendants have been accepted under conditions. It seems that the purpose of such marriage is not permanent marriage, but temporary marriage, which is only due to the confidentiality of the parties and the possibility of performing other works of marriage as close as possible.