پپتيدهاي نفوذ كننده به سلول و ترانسيتوزيز: استراتژي هاي قدرتمندي جهت انتقال خوراكي انسولين

انسولين براي ديابت نوع يك و ديابت پيشرفته­ي نوع دو، جهت تنظيم گلوكز خون و افزايش طول عمر بيماران ضروري مي­باشد. تزريق مكرر زيرجلدي انسولين معمولاً همراه با درد، نكروز موضعي بافت، عفونت و آسيب عصب مي­باشد. اخيراً جهت غلبه بر اين محدوديت­ها و افزايش رضايتمندي بيماران، تعدادي از روش­هاي جديد انتقال مانند انتقال خوراكي انسولين گسترش يافته­اند. انتقال خوراكي انسولين و ساير پروتئين­­ها/ پپتيدهاي درماني همراه با جذب روده­اي ضعيف و تجزيه آنزيمي آن‌ها در دستگاه گوارش مي­باشد. با اين حال، پپتيدهاي نفوذ كننده به سلول (CPPs, Cell Penetrating Peptides) و پپتيدهاي ترانسيتوزيز، پتانسيل اميدبخشي را به عنوان حامل­هايي كه به انسولين كونژوگه شده و قادرند از اپيتليوم روده عبور كنند، به نمايش گذاشته­اند. مطالعات متعددي نشان داده­اند كه پس از كونژوگه كردن انسولين با CPP ها و پپتيدهاي ترانسيتوزيز، اين بيومولكول­ها مي­توانند فعاليت زيستي خود را حفظ كنند و همچنين پايدار هستند و نسبت به تجزيه پروتئازي مقاوم مي­باشند. در اين مقاله مروري، پس از معرفي انواع مختلف پپتيدهاي نفوذ كننده به سلول و همچنين پپتيدهاي ترانسيتوزيز، ما بر روي مطالعات صورت گرفته در مورد كاربرد اين پپتيدها به عنوان تكنولوژي قدرتمندي براي انتقال خوراكي انسولين از طريق دهان تمركز كرده‌ايم. براساس نتايج اين مطالعات، انسولين خوراكي نه تنها كانديد مناسبي براي تزريقات دردآور در بيماران ديابتي خواهد بود، بلكه همچنين روند فيزيولوژي توليد انسولين داخلي را توسط پانكراس شبيه سازي مي­كند.

this article has no english Abstract