تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر صميميت، سازگاري و ابراز وجود زنان متأهل

Determining the Effectiveness of Reality therapy on Intimacy, Compatibility, and Assertiveness of Married Women

مقدمه: كاهش صميميت، سازگاري و جرأت­ورزي از مشكلات شايع ميان زن و شوهر مي­باشد كه اثرات منفي در زندگي زناشويي ايجاد مي­كند. واقعيت درماني، يكي از روش­هاي درماني مي­باشد كه به تازگي براي بهبود اين مشكل معرفي شده است. پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي واقعيت درماني بر صميميت،سازگاري وابراز وجود زنان متآهل انجام شد. مواد و روش ­ها: روش پژوهش از نوع نيمه آزمايشي، پيش‌آزمون – پس‌آزمون و پيگيري با گروه كنترل بود. جامعه آماري كليه زنان متأهل داراي مدت ازدواج زير 5 سال و سن زير 40 سال شهر تبريز در سال 1397 بود كه 30 نفر به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شده و به‌صورت تصادفي در دوگروه آزمايش و كنترل (هر گروه 15 نفر) گمارده شدند. براي جمع‌آوري داده ­ها از پرسشنامه­ هاي صميميت زناشويي، سازگاري و ابراز وجود استفاده شد. گروه آزمايش تحت آموزش مفاهيم واقعيت درماني به مدت 12ساعت در 8 هفته قرار گرفتند. داده ­ها با روش تحليل واريانس با اندازه­ گيري مكرر تحليل شدند. يافته­ ها: نتايج نشان داد واقعيت درماني بر صميميت، سازگاري و ابراز وجود گروه آموزش نسبت به گروه كنترل در مراحل پس ­آزمون مؤثر بوده است (001/0 =p). نتيجه­ گيري: آموزش واقعيت درماني احتمالاً مي­تواند با افزايش صميميت، سازگاري و جرأت ­ورزي باعث كاهش مشكلات زناشويي زنان متأهل شود.

Introduction: Decreased intimacy, compatibility, and assertiveness are common problems between couples and have negative effects on their marital life. One of the treatment methods recently introduced to overcome this problem is reality therapy. The present study aimed to determine the effectiveness of reality therapy on intimacy, compatibility, and assertiveness of married women. Materials and Methods: This study employed a quasi-experimental design with a pre-test, post-test, and follow-up with the control group. The research population included all married women whose marriage duration was under 5 years aged below 40 years living in Tabriz in 2018.A sample of 30 married women were selected using availability and randomly placed into two control and experimental groups, each with 15 members. Both groups completed the Dyadic Compatibility Scale (DAS), Bagarozzi Marital Intimacy Needs Questionnaire (MINQ), and Assertion Inventory (Gambrill & Richey, 1975) as the pre-test. Then the experimental group received the treatment in the form of reality therapy for 12 hours over 8 weeks. Then, the same tests were administrated to both groups as the post-test. The data collected through the pre-test and post-test were analyzed by repeated measures analysis of variance. Results: The results showed that reality therapy was effective on intimacy, compatibility, and assertiveness of the experimental group compared to the control group in the post-test stages (p=0.001). Conclusion: According to the results of this study, it can be concluded that reality therapy training can reduce couples' marital problems by increasing intimacy, compatibility, and assertiveness.