تأثير تمرين تنفسي ديافراگمي بر عملكرد ريوي در سالمندان مبتلا به بيماري‌هاي انسدادي مزمن ريه

Effect of Diaphragmatic Respiratory Training on Some Pulmonary Indexes in Older People With Chronic Obstructive Pulmonary Disease

اهداف بيماري انسدادي مزمن ريه يكي از مهم‌ترين بيماري‌هاي پيش‌رونده ريوي است. آشكار است كه اختلال عملكرد ديافراگم يك عامل مهم در بدترشدن و پيشرفت علائم در بيماران داراي انسداد مزمن ريه است. به همين دليل تأثير تمرين تنفسي ديافراگمي بر برخي از عوامل ريوي در اين بيماران بررسي شد. مواد و روش ها در اين پژوهش نيمه‌تجربي از نوع قبل و پس از آزمون 16 بيمار مرد با ميانگين و انحراف معيار سني 574±55 مبتلا به انسداد مزمن ريه، با شدت متوسط به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه هشت‌نفره (آزمايش ديافراگمي و گروه كنترل) تقسيم شدند. از وسايل آزمايشگاهي و پرسش‌نامه اطلاعات فردي براي كنترل معيارهاي ورود استفاده شد. توسط وسايل آزمايشگاهي حداكثر فشار دمي، FEV1 و تعداد تنفس در دقيقه اندازه‌گيري شد. تمرين تنفسي به مدت هشت هفته و هفته‌اي سه جلسه روي گروه آزمايش اعمال شد. گروه كنترل هيچ تمريني را انجام ندادند. پس از پايان تمرينات، عوامل ريوي دوباره اندازه‌گيري شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده‌هاي به‌دست‌آمده از تحليل واريانس و آزمون تعقيبي توكي استفاده شد. يافته ها يافته‌ها بيانگر آن است كه تمرين تنفسي ديافراگمي بر عوامل ريوي تأثير داشته و معنادار است (0/01=P). در گروه كنترل در هيچ‌يك از متغيرها بهبودي مشاهده نشد (0/05˃P). نتيجه گيري نتايج مطالعه ما نشان داد تمرين تنفسي موجب بهبود الگوي تنفسي بيماران مي‌شود و بايد در برنامه بازتواني ريوي اين بيماران گنجانده شود.

Objectives Chronic Obstructive Pulmonary Disease (COPD) is one of the most important progressive pulmonary disorders. Diaphragmatic dysfunction is an essential factor in the worsening and progression of symptoms in patients with COPD. Therefore, we investigated the effect of diaphragmatic respiratory training on some pulmonary indexes in these patients. Methods & Materials This quasi-experimental study type with pretest-posttest design, 16 male patients (Mean±SD=55 ± 5.4 y) with moderate COPD were selected through convenient sampling method and were randomly divided into two groups of 8 (diaphragmatic training and control group). A demographic questionnaire was used to control the inclusion criteria. Maximal inspiratory pressure, forced expiratory volume in 1 second, and respiratory rate per minute were measured by laboratory equipment. The training group performed the respiratory exercises 3 sessions per week for 8 weeks. The control group did not do any exercise. After the end of training, the pulmonary indexes were re-evaluated. Statistical data were analyzed by ANOVA and Tukey's post hoc test in SPSS21. Results The results indicated that diaphragmatic respiratory exercises had a significant effect on pulmonary indexes (P=0.001). There was no improvement in any of the variables in the control group (P ˃ 0.05). Conclusion Diaphragmatic respiratory training seems to play an essential role in improving the respiratory indexes of patients with pulmonary disease. The results of our study showed that respiratory training improves the respiratory function of patients and should be included in the pulmonary rehabilitation program for these patients.