تدقيقي بر «تبيين» در روش شناسي جغرافياي انساني با اشاره بر نظريه نوين آشوب

اين تحقيق به هدف پاسخگويي به چگونگي بنيادهاي هستي شناسي، شناخت شناسي و روش شناسي «تبيين» مسائل در جغرافياي انساني با روشي توصيفي-تحليلي مبتني بر مطالعات كتابخانه اي و اسنادي انجام يافته است. انجام اين پژوهش در راستاي عدم توجه كافي به بحث ماهوي «تبيين» در جغرافياي انساني در تحقيقات انجام يافته در كشور از يك سو و اهميت «تبيين» مسائل در جغرافياي انساني سازمان يافته است. بر اساس يافته هاي تحقيق، مشخص گرديد كه مي بايد سخن از روش شناسي ها در جغرافياي انساني گفت؛ كه به سبب تفاوت در هستي شناسي انواع نگرش ها و مكاتب جغرافيايي و بالطبع شناخت شناسي آنها مي باشد. در واقع در روش شناسي جغرافياي انساني، طيفي از روش شناسي هاي تبيين گراي اثبات گرا به ويژه پوزيتيويسم منطقي و بيزگرايي از يك طرف و روش شناسي هاي تفهم گراي كيفي هرمنيوتيك سه گانه و نيز يك گفتمان سوم، مبتني بر نظريۀ پيچيدگي و آشوب كه مدعي تلفيق «تببين» و «تفهم» در جغرافياي انساني است؛ مطرح مي باشد. در انتها نيز، بر اساس يافته هاي تحقيق، پيشنهاد جهت تحقيقات آتي طرح گرديد.

This artcle has no abstract